Νίκου Ορφανίδη,
Αλεξάνδρου Ανάβασις, πεζογράφημα
Έτσι
χαρακτηρίζει ο Νίκος Ορφανίδης το καινούργιο γραπτό του, όπου το πεζογράφημα
ανεβάζει σε κόσμους πέραν τόπου και χρόνου, πέραν των ποιητικών ορίων, γιατί
κινείται στην αιωνιότητα της οποίας μετέχει και ο συγγραφέας και οι αναγνώστες
του, μαζί στα αγαπημένα αναγνώσματα από το δημοτικό ως το εξατάξιο γυμνάσιο, με
τους αγαπημένους συγγραφείς του ελληνισμού, από αρχαιοτάτων χρόνων ως το
βυζάντιο και την σήμερον, να περιδιαβάζει σε τόπους του μύθου και του μύρου και
της πραγματικότητας με φαντασία ή καλύτερα με τα φτερά του λογισμού και του
ονείρου, ούτε ο Ξενοφών απουσιάζει ούτε ο χρυσορρήμων Χρυσόστομος ούτε ο
Ηράκλειος ούτε ο Φώτης Κόντογλου με το μαντρί του, να διαπερνά ο λόγος του την
εισβολή και την αιχμαλωσία, την δραπέτευση και την ανάβαση στα ύψη της Παναγίας
του Σουμελά, να συνεορτάζει με τους κρυπτοχριστιανούς και τους ζώντας και
τεθνεώτας, πατριάρχες και μοναχούς και να κατεβαίνει στην Κύπρο να αναβαίνει στον
Πενταδάκτυλο και στο χωριό του των παιδικών του χρόνων, κατάβαση καταβύθιση και ανέβασμα, μια περιδιάβαση στην ψυχή του
συγγραφέα, στους μύχιους πόθους του και της ρωμηοσύνης, με τους καημούς και τις
πίκρες της, τις μεγάλες ώρες της που αθανατίζονται στα λογοτεχνικά της έργα απο
ψυχωμένους συγγραφείς, όπως ο ίδιος. Ένα ελκυστικό έργο, χωρίς κανένα εμπόδιο, τα
πάντα εν και εν χαρά και εν αγαλλιάσει και εν πίκρα και πόνω, αναβάσεις εις τα
όρη και τα υψηλά του πνεύματος και της αγάπης του Χριστού, χαρά στον που το
έγραψε και που το διαβάζει.
Στέλιος
Παπαντωνίου
