ΟΝΕΙΡΙΚΟ
ΓΡΑΜΜΑ
Στέλιος
Παπαντωνίου
Πολύ θα
ήθελα να γράψω ένα κείμενο γεμάτο χαρά, καμπάνες να χτυπούν γιατί επιστρέφουμε
στα σπίτια μας, να ανάβουν τα φώτα, να διαγράψω όσα έζησα πενήντα χρόνια τώρα
και παραπάνω ακόμα, αφού τα βάσανά μας άρχισαν από το 1958, στη γειτονιά μου
τουλάχιστον με το κάψιμο του Ολυμπιακού και του αγίου Λουκά στη Λευκωσία, αλλά,
λέω, να τα διαγράψω, πως ήταν ένα κακό όνειρο και πέρασε, και το πραξικόπημα
και η εισβολή και ο Κίσιγκερ και η χούντα των Αθηνών,να γράψω ένα κείμενο χωρίς
τουρκικά ονόματα αξιωματούχων που κάθε νύχτα ουρλιάζουν στην τηλεόραση ή με τη
φαλάκρα τους προσωποποιούν την άρνηση και την υποταγή στο σουλτάνο τους, να
κατέβουμε στο σπίτι χωρίς τίποτε, όπως τότε που φύγαμε, πιστεύαμε πως φεύγουμε
για λίγες ώρες άντε μια δυο μέρες, όλα θα τέλειωναν τόσο γρήγορα και δεν
τέλειωσαν...και συνεχίζονται.
Κι αντί
τούτου, περιμένουμε πότε θα συνομιλήσουν οι ηγέτες για άνοιγμα οδοφραγμάτων,
είναι πολλοί που στριμώχνονται στα οδοφράγματα, όσο αυξάνει η τιμή της βενζίνης
τόσο και περισσότεροι, και δεν τους χωρούν οι τόποι, έκαμαν τρίτη λωρίδα λέει ο
τάταρος και τώρα μόνο η Μια Μιλιά αν ανοίξει θα τους λύσει το πρόβλημα, πολλά
έχουν να κερδίσουν οι έμποροι των εθνών, άλλο άνοιγμα δεν επιτρέπουν,
στρατιωτικές ζώνες παντού, μόνο εμείς δεν μπορούμε να έχουμε στρατιωτικές
ζώνες, μας απαγορεύουν ακόμα και την άμυνα.
Κι ερχόμαστε
στο άλλο μεγάλο, εκείνοι πάνοπλοι, πάνω από τριάντα χιλιάδες στρατιώτες, μια μιλούν
για στρατιωτικά αεροδρόμια και αεροπλάνα, μια για λιμάνια, δεν μπορούν να ζήσουν, λέει ο τάταρος
χωρίς την προστασία της μάνας τους, κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τον
ακούμε, να υπακούμε, να κατανοούμε τους φόβους τους, τους δικούς μας δεν τους ακούει
κανείς δεν μας αντιλαμβάνονται, μια μειοψηφία στον τόπο μας, εμείς η πλειονότητα
του 80% .
Κάποτε
μάλιστα μάς τιμώρησαν οι αμερικανοί με εμπάρκο όπλων, να μην αγοράσουμε να μην
εφοδιαστούμε, να μην αντιδράσουμε στο σφαγιασμό μας, από το 1821 άρχισε με τους
δεσποτάδες, αλλά πολύ αρέσει στους τούρκους να σφάζουν τραγιά.
Κι ήρθε
ώρα, κανείς δεν ξέρει αν ήρθε και μένει ή ήρθε και φεύγει με τον φευγάτο
πρόεδρο των ΗΠΑ, ήρθε ώρα να συμμαχήσουμε, να γίνουμε εταίροι , επίφοβο όνομα, με
την υπερδύναμη, άντε να προλάβουμε να εξοπλιστούμε έστω αμυντικά, να νιώσουμε
πως μπορούμε να καθυστερήσουμε τον θάνατό μας, κι όμως οι φωνές δυνατές και από
μέσα και απ’ έξω, μην ξεχνάτε τον Κίσιγκερ, μάλιστα, μην παρασύρεστε από τις
κομματικές σας τοποθετήσεις, μάλιστα, έστε έτοιμοι, για τί;...
Και
προσπαθούμε να πείσουμε τούρκους και
ρωμηούς πως δεν είμαστε πολεμοχαρείς, πως την ειρήνη αγαπούμε, πως της τραγουδούμε
τραγούδια ειρηνικά καθισμένοι στο πάτωμα και γερμένοι ο ένας στον άλλο λικνιζόμενοι,
αντί να διαδηλώνουμε και να ρίχνουμε πέτρες, δεν μας πιστεύουν, λέει,
ετοιμαζόμαστε για πόλεμο κι οι αμερικανοί πρέπει να πάρουν πίσω τις αποφάσεις
τους. Μπορούμε να προκαλέσουμε και παγκόσμιο πόλεμο; Θεέ και Κύριε, τόση δύναμη
η Κύπρος!
Κι αντί να
μιλώ για τον Καραβά και τη Λάπηθο, τον άγιο Γεώργιο και του Μόρφου, το Βουνό
και το Συγχαρί και την Κερύνεια, μιλώ και πάλι για ανοίγματα οδοφραγμάτων, για
διάδοχο τουρκοκαθορισμένο της ανύπαρκτης σχεδόν τουρκοκυπριακής κοινότητας, για
χαλαρή διζωνική, για σχεδόν δύο κράτη, για εποίκους που αυξάνονται και
πληθύνονται κονικλοειδώς, και καταλαμβάνουσι την πατρώα γην, στην οποία ονειρεύομαι
πως επιστρέφω.
Και δεν
χτυπούν καμπάνες, μια που χτύπησαν κάποτε μας έμειναν να μας ρεζιλεύουν για την
ευήθεια και αφέλεια, -εμπιστεύεστε βρε τους αμερικάνους;- και φώτα δεν ανάβουν
παρά μόνο στον Πενταδάχτυλο, να πληρώνουμε το ρεύμα για να φωτίζονται τα
τουρκικά μπαΐράκια και να μας εκστομίζουν το μισητό πως περηφανεύονται γιατί
είναι τούρκοι, κι εμείς ψάχνουμε στις Ιστορίες να βρούμε τι πρόσφερε αυτός ο
λαός στον πολιτισμό, και επιβεβαιώνουμε πως εκτός από καταστροφή, τίποτε άλλο.
