Εν θαλάσση με πλέοντα, εν οδώ με βαδίζοντα εν νυκτί καθεύδοντα περιφρούρησον
Επαγρυπνούντα διάσωσον, παμμάκαρ Γεώργιε, και αξίωσον ποιείν του Κυρίου
το θέλημα,
Όπως εύροιμι εν ημέρα της δίκης των εν
βίω πεπραγμένων μοι την λύσιν, ο
προσδραμών εν τη σκέπη σου.
Όσο περνούν τα χρόνια και θαυμάζω τους βυζαντινούς
υμνογράφους, γνωστούς και άγνωστους, λιτός στίχος, μετρημένος, θα πρέπει ο ψάλτης
να βοηθηθεί να αποδώσει σωστά και μουσικά και με νόημα τα λεγόμενα, μέσα σε
λίγες γραμμές να παρακαλεί για τα παρόντα και για τα μέλλοντα, να δοξολογεί και
υμνεί τον Ύψιστο, τον άγιο που γιορτάζει.
Ωραιότατο το πιο πάνω, των Αίνων του αγίου Γεωργίου, “όταν πλέω στη θάλασσα, όταν βαδίζω στο δρόμο, την νύκτα που κοιμούμαι γίνε φρουρός μου, στην αγρυπνία μου σώσε με, μακαριστέ Γεώργιε, και αξίωσέ με να ποιώ το θέλημα του Κυρίου, για να βρω τη λύτρωση την ημέρα της δίκης των όσων έχω πράξει στη ζωή μου, εγώ που προστρέχω στη σκέπη σου.
