“Λέγε λέγε
το κοπέλι κάνει τη γριά και θέλει”, λέει το λαϊκό, κι ίσως αυτό να έχει κατά
νουν ο υπουργός εξωτερικών της τουρκίας όταν επαναλαμβάνει πως “στο νησί
υπάρχουν δυο λαοί δυο κράτη”, μα δυο διαφορετικοί κόσμοι και περισσότεροι υπήρχαν
και πριν από το 1571, όταν ο δεύτερος ήλθε με την επίθεση των Οθωμανών εναντίον
της Κύπρου. Και οι δυο που δεν ονομάζονταν λαοί αλλά κοινότητες- έχει σημασία,
γιατί μια κοινότητα δεν μπορεί να θέλει να γίνει κράτος- κι οι δυο κοινότητες
ζούσαν ανάμικτοι στο νησί και συζούσαν και συνεόρταζαν, αλλά το κακό άρχισε υποχθονίως
από το 1950 και κύρια συντελέστηκε με την τουρκική εισβολή και κατοχή του 1974,
με την μετακίνηση πληθυσμού, καταστροφή πολιτισμού με σαράντα χιλιάδες
στρατιώτες, που δεν μπορεί να αποχωριστεί ο Τατάρ, “αν γίνει ομόσπονδο κράτος,
λέει, θα φύγουν τα τουρκικά στρατεύματα και η Τουρκία δεν θα έχει ρόλο στην
ανατολική Μεσόγειο”, για τα συμφέροντα της Τουρκίας ενδιαφέρεται οι υπόδουλος,
και όχι για τα των τουρκοκυπρίων, “πόσος εν ο κάουρας και πόση η μαειρκά του”,
που λέει, αν έμειναν δείγματα τουρκοκυπρίων, οι ίδιοι ομολογούν πως έγιναν κάτω
από μειονότητα της μειονότητας.
“Πείτε το,
γίνεται”, κάπως έτσι τα βλέπουν τα πράγματα οι Οσμανλήδες, γι’ αυτό πιστεύουν
πως όσο επαναλαμβάνουν πως θέλουν δύο κράτη, θα γίνουν πραγματικότητα κατά
παράβαση όλων των νόμων και κανονισμών, διεθνών προπάντων. Αν μη τι άλλο να
διαφυλάξουμε το δίκαιο.
Είναι
δυνατόν ένας λαός να υπογράφει ο ίδιος την υποδούλωσή του στην Τουρκία; Να
θέλει να επαναφέρει την τουρκοκρατία, ωσαν να μην ξέρει τι αυτή σημαίνει;
Είναι
δυνατόν ένας λαός να μην είναι ελεύθερος ή να μην αγωνίζεται για την ελευθερία
του και μόνη;
Ελευθερία,
Δημοκρατία, Αξιοπρέπεια.
