Τι σου φταίνε
τα σκυλιά;
Τα σκυλάκια,
όταν είναι μικρά, μπορείτε να τα πλένετε, να τα χτενίζετε, να τους βάζετε φιόγκους,
αλλά πάλι σκυλιά θα είναι. Τους μεγάλους τους σκύλαρους μην τους πολυέχετε εμπιστοσύνη,
γιατί και να τους πλύνετε, πάλι σκύλαροι θα είναι, έστω κι αν σας γλύφουν τα
χέρια ή σας πλησιάζουν ως φίλοι και καλοί γείτονες, καρναβάλια είναι, ξέρουν να
μεταμφιέζονται, από μοβόρικα σε παραπονεμένα.
Αυτό το
ξέρουμε από το 1950 περίπου, όταν άρχισαν να γαυγίζουν στη γειτονιά κι ύστερα
να κάμνουν επιδρομές με το στουπί πετρέλαιο να μας κάψουν, γιατί ήθελαν τη Χώρα
δική τους, ενώ διέδιδαν πως οι χριστιανοί του τόπου είναι εχθροί τους και
θέλουν να τους εξαλείψουν από τη γη και από το νησί, στο οποίο πήδηξαν ως
κατακτητές το 1571. Έκτοτε κάτι απομεινάρια σκυλολογιού απαιτούσαν να κύπτουμε
αυχένα ως υπόδουλοι και πολλοί αλλαξοπίστησαν, όπως περίπου και στις μέρες μας
με τον τρόπο τους.
Τώρα, πώς, ύστερα
από τόση καταπίεση, μερικοί δικοί μας θα ήθελαν πρώτα να ερωτήσουμε τους
σύνοικους αν μας επιτρέπουν και ύστερα να προβούμε σε οποιαδήποτε επαναστατική
πράξη εναντίον των εγγλέζων στους οποίους μάς πούλησαν, είναι άλλου μεγάλου κομματικού
πολιτικού μυελού παραμύθια.
Τον σκύλο
μην τον πλένεις, είναι το συμπέρασμα, και να ξέρεις να ξεχωρίζεις τον σκύλο από
τα άλλα ζώα. Τα άλλα διατηρούν ταυτότητα, ο σκύλος κατέχει από καρναβάλια.
Ήταν λοιπόν
το πρώτο γεύμα μετά την πρώτη μέρα του ραμαζανιού, κι ο πρώτος είπε να συμφάγει
με επίλεκτους στρατιωτικούς, κι είπε να ανοίξει το στόμα και να γαυγίσει ως
συνήθως, είναι νύχτες που δεν τον ανέχεσαι ούτε αυτόν ούτε τα κανάλια που τον
εισάγουν στα σπίτια μας με τις αγριοφωνάρες του. Και τι είπε λοιπόν το παιδί; “Το
1974 δεν έπρεπε να σταματήσουμε, αν προχωρούσαμε θα καταλαμβάναμε όλη την Κύπρο”
. Λέω κι εγώ, όπως οποιαδήποτε βραχονησίδα, ανθρώπους δεν είχε πάνω, πολιτισμό
δεν είχαν, κι έτσι όλο το νησί θα ήταν ένας θαυμάσιος σκυλότοπος.
Κι όλα αυτά
λέγονται μετά τον πρώτο, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μετά την Κοινωνία
των Εθνών, μετά τον διάδοχό της Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών, που ιδρύθηκε για
να προστατεύσει τα κράτη από τους πολέμους και τις επιβουλές των αδηφάγων
γειτόνων τους.
Η Ελλάδα
παρουσιάζεται να μην ξέρει τι σημαίνει Τουρκία, μερικοί των ημετέρων παρουσιάζονται
ανιστόρητοι, μερικοί των απεσταλμένων των ΗΕ δεν την βλέπουν ως αιτία του
αδιεξόδου στο κυπριακό, και στο τέλος, όντως, η Τουρκία κατορθώνει να
μεταμφιέζεται και να παίζει με τους άλλους όλους, πλην εκείνων που καλά κατέχουν
το ρόλο της ως μιας επικίνδυνης δύναμης στην περιοχή και στο παγκόσμιο.
Κι ο σκύλαρος
έχει το εντολοδόχο σκυλάκι του εδώ, που ακούει στο όνομα Τατάρ, και το σκυλάκι
δεν μπορεί να κάμει χωρίς τον σκύλαρο, και απαιτεί να δεχτούμε κι εμείς με την
υπογραφή μας την αιώνια παρουσία τουρκικών στρατευμάτων στο νησί, για να
διαφυλάσσουν τα συμφέροντα όχι των τουρκοκυπρίων αλλά της σουλτάνας Τουρκίας.
Εκτός των άλλων όλων απαιτήσεων. Που βρίσκουν, δυστυχώς, και ανάμεσά μας
υποστηρικτές τους.
Οι
ανεπίδεκτοι μαθήσεως θα συνεχίσουν να χαλούν το σαπούνι τους. Οι απελπισμένοι
προς το παρόν θα συσσωρεύουν γνώση και πείρα από τις συνεχείς επαναλήψεις οι
οποίες απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα: τον σκύλο μην τον πλένεις. Είναι ανώφελο.
