ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ
ΜΙΜΗΣΗ
Ελπιδοφόρο το
ότι η θυσία και η μνήμη του Γρηγόρη
Αυξεντίου και των συν αυτώ και άλλων αγωνιστών της ΕΟΚΑ συνεχίζει να συγκινεί
και να εμπνέει μεγάλο μέρος των Ελλήνων της Κύπρου. Η Ιστορία μας δεν είναι της
μιας στιγμής ή του ενός αιώνα, αλλά, βαθιά χαραγμένη μέσα μας συνεπαίρνει και
ανεβάζει πνευματικά, άρα και καθοδηγεί στις αποφάσεις και ενέργειες και πράξεις
μας.
Υπήρξαν
περίοδοι και προσπάθειες να υποτιμηθεί η θυσία, να ταξινομηθεί και ιεραρχηθεί,
πρώτος ο Τσε Γκεβάρα και ύστερα οι άλλοι, και αυτές οι αναιδείς σκέψεις και
λόγοι ακούγονταν και σε σχολικές γιορτές, άλλο τι λέγεται σε κάτι κομματικά
σεμινάρια....
Τουλάχιστον
σιωπή.
Οι πολιτικοί
λόγοι, όροι και λόγια καθοδηγούν σε
άλλες ατραπούς, στην προσπάθεια μερικών να εισηγηθούν και να επιβάλουν
ανελεύθερες λύσεις στο εθνικό μας θέμα. Όπως ο όρος “πατριωτικός ρεαλισμός”, ο
οποίος στην πραγματικότητα σημαίνει την αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής.
Η υπεύθυνη ερώτηση
όμως πρέπει πάντα να είναι: Μπορεί να υπάρξει ασφάλεια και ευτυχία στον τόπο
μας, αν δεν υπάρχει ελευθερία, αν η Τουρκία συνεχίζει να καταπατά τα εδάφη μας,
αν θα παριστάνει την εγγυήτρια της ανεξαρτησίας μας, αν οι έποικοι συνεχίζουν
να ριζώνουν στα Κατεχόμενα, αν συνεχίσουμε να αισθανόμαστε βαρύ το χέρι του
φόβου και συνεχώς υποχωρούμε, αν δεν τοποθετούμε το κυπριακό ως θέμα εισβολής
και κατοχής, άρα ανάγκης απελευθέρωσης;
Μνήμη
θυσίας ηρώων, σημαίνει μίμηση ήθους και πράξεων. Αυτοί σίγουρα αγωνίστηκαν για την
ελευθερία και μόνη. Εμείς;
