Πού πάμε;
“Ένας στους
τέσσερις μαθητές θύμα εκβιασμού και ένας στους δέκα χρήστης ναρκωτικών.”
Δεν είναι
και οι καλύτερες ειδήσεις. Ποιες συμμορίες δρουν στα σχολεία; Δεν τις γνωρίζει
η διεύθυνση; Αφού αναγνωρίζονται τα παιδιά χρήστες, τα παιδιά θύματα, πώς
προστατεύονται από το σχολείο, τους δασκάλους τους, τη διεύθυνση, τον σύνδεσμο γονέων,
τους αξιωματούχους του μαθητικού συμβουλίου;
Κάποτε τα
σχολεία αριθμούσαν χίλιους και άνω μαθητές. Ποιος να προλάβει ποιους. Το
Υπουργείο οργάνωνε συμβούλους, ομάδες άμεσης επέμβασης, επεστράτευε ψυχολόγους
και σχολικούς συμβούλους. Το κακό συνεχίζετο και συνεχίζεται.
Όταν
καλείται η αστυνομία, επεμβαίνει εκπρόθεσμα, αφού φύγουν όλοι από το σχολείο
και δεν υπάρχει μαρτυρία για κανέναν και για τίποτε. Μένει απλώς ο διευθυντής
εκτεθειμένος.
Όταν μιλάμε
για παιδεία, αυτό εννοούμε: την ασφάλεια και την υγιή ανάπτυξη των παιδιών μας.
Λόγια τα περί ελεύθερης ανάπτυξης, κριτικής σκέψης, υπευθυνότητας. Έμφαση
δίνεται στο ποσόν της διδασκαλίας, ούτε στο ποιόν ούτε στην παιδεία. Σκοτώσαμε
τα καλύτερα κείμενα γιατί συμβούλευαν κι έδειχναν το σωστό δρόμο στα παιδιά.
Μπήκαν τα κόμματα και το καθένα απαιτούσε να διδάσκονται οι κομματικοί του
εκπρόσωποι λογοτέχνες. Δώσαμε έμφαση στις υποσημειώσεις και αφήσαμε τα κύρια
νοήματα, την κατανόηση των κειμένων και την καλλιέργεια των παιδιών μας,
αισθητικά και ηθικά. Επεμβαίνουν στα σχολεία άσχετοι με την παιδεία του τόπου,
που θεωρούν ευκαιρία την αναρρίχηση στους συνδέσμους γονέων ή στις εφορείες. Μερικοί
βουλευτές ως παντογνώστες είναι ανερμάτιστοι και επίφοβοι στις εισηγήσεις τους.
Οποιαδήποτε
επέμβαση στα σχολεία έχει τον αντικτυπό της στην κοινωνία, γι’ αυτό η παιδεία πρέπει
να είναι μέλημα των μετεχόντων παιδείας και όχι των επισήμων απαίδευτων.
“Ένας στους
τέσσερις μαθητές θύμα εκβιασμού και ένας στους δέκα χρήστης ναρκωτικών.” Πού
πάμε;
