Χρύσα Φάντη, Σε Θολά Νερά, διηγήματα, Σμίλη
Διαβάζω τα
διηγήματα της Χρύσας Φάντη. Πρωτότυπη γραφή, ξαφνιάζει στην αρχή. Περιβάλλον
και άνθρωποι ένα. Σκέψη, όνειρο, φαντασία, όλα μια πραγματικότητα. Σταδιακά
μπαίνω στο κλίμα. Θαυμάζω τον πλούτο της γλώσσας. Και όταν χαθώ στις σελίδες
και επανέλθω σε ένα σημείο, ανακαλύπτω πως ο λόγος της εντυπώνεται μέσα στον
αναγνώστη, χαράζεται στη μνήμη.
‘Ολοι ανοιχτοί
στην εικόνα. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Ακολουθεί μια γραμμή, ίσως του
αρρώστου, του αδύναμου και συγκλονισμένου, που ζει μια μεγάλη απουσία και
μονολογεί.
Ταξίδια σε έναν
άλλο κόσμο ασυνήθη. Αναδρομές στο παρελθόν και κρίσεις αυτογνωσίας. Μια
εσωτερική πάλη υπό εξέλιξη. Ταξίδια στη σκέψη και στη φαντασία. Ο άνθρωπος
είναι γεμάτος εικόνες σε τάξη ή αταξία, έτσι και τα διηγήματα.
Ταξίδια στο χώρο
και στον χρόνο, συνειρμοί, ένα παρελθόν οδυνηρό. Η μνήμη αδυνατεί. Νομίζει
κανείς πως ζει ανατροπές και όμως είναι η απότομη μετατόπιση του συγγραφικού
φακού.
Ζωή και θάνατος
συγκεχυμένα. Παραισθήσεις όπως στα κινηματογραφικά έργα των μεγάλων εκείνων του
παλιού καιρού. Μια οι άνθρωποι γίνονται οι τόποι τους, μια οι τόποι
συμπεριφέρονται ως άνθρωποι.
Οιδιπόδεια ή άλλα
συμπλέγματα από αρχαίες τραγωδίες ή την Οδύσσεια.
Και όλα αυτά σε
θολά νερά. Μεγάλη τέχνη να γράφεις σε
θολά νερά. Μια άλλη όψη της αφήγησης.
Στέλιος
Παπαντωνίου
