ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ
Είναι πενήντα
σχεδόν χρόνια που καθόμαστε ήσυχοι φαινομενικά, γεμάτοι όμως ανησυχία για το
μέλλον αυτού του τόπου, για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, για την Κύπρο ως
σύνολο, γιατί έτσι την ζήσαμε, έτσι είναι και έτσι πρέπει να είναι, ενιαία και αδιαίρετη. Κι όμως
γνωρίσαμε στο πετσί μας κι αυτό το παράλογο, να εισβάλουν οι βάρβαροι και να
την διχοτομήσουν, γιατί, λέει το παραμύθι, «ήθελαν να διασώσουν τους
συμπατριώτες τους από τα χέρια μας».
Όταν θέλεις να
χτυπήσεις τον γείτονα, δημιουργείς ένα παραμύθι, για να βρεις την αφορμή: «Κινδυνεύει
η σωματική μας ακεραιότητα, η περιουσία, τα ιερά και τα όσιά μας». Μ’ αυτό το
παραμύθι οι Τουρκοκύπριοι μετακινήθηκαν και κλείστηκαν διά της βίας των δικών
τους στους λεγόμενους τότε θυλάκους, περιοχές που επέλεξαν για να εμποδίζουν
την ελεύθερη διακίνηση στο νησί και να ετοιμάζουν τόπους για απόβαση τουρκικών
στρατευμάτων.
Αν ταξίδευε
κανείς στην Κύπρο προ του 1963, θα
καταλάβαινε πως το σύνοικο στοιχείο ήταν
εγκατεσπαρμένο εδώ κι εκεί, σε μικτά χωριά ή σε μικρούς οικισμούς ή σε
γειτονιές στις πόλεις. Αφού όμως διά της
ιδίας βίας μετακινήθηκαν στους θυλάκους, δημιουργούσαν ευκαιρίες να καλέσουν
την μητέρα τους πατρίδα να εισβάλει στο νησί. Κι έτσι ήρθε η ώρα η Άγκυρα να
πραγματοποιήσει το μεγάλο της και μεγάλο τους όνειρο. Αφορμή το πραξικόπημα της
χούντας εναντίον του Μακαρίου, αιτία η επεκτατική πολιτική της Άγκυρας,
αποτέλεσμα η διχοτόμηση της Κύπρου.
Από τη στιγμή που
η δύναμη των όπλων επιβάλλει την αδικία της, όλα είναι αναμενόμενα, αφού νόμος
δεν υπάρχει, παρά ο νόμος του δυνατού και των όπλων του. Οι εκδιώξεις από τα
σπίτια μας, οι βασανισμοί και οι δολοφονίες, οι αρπαγές που δεν σταματούν ως
σήμερα, οι καταπατήσεις κάθε νόμου, οι παραβιάσεις συμφωνηθέντων, και το επαναλαμβανόμενο
παραμύθι, « χύσαμε αίμα, γι’ αυτό είναι δικά μας». Μόνοι τους επέδραμαν
εναντίον μας, μόνοι τους αποφάσισαν τον σκοτωμό στρατιωτών τους, στον εικοστό
αιώνα. Ωσάν να ήταν ποτέ δυνατόν να επιτεθεί μια μεγάλη χώρα σε μια μικρή και
να νικήσει η μικρή. Γιατί ιδρύθηκε ο ΟΗΕ είναι ένα άλλο παραμύθι, μια άλλη
μεγάλη διεθνής αποτυχία. Η επεκτατική πολιτική της Άγκυρας είναι οφθαλμοφανής,
αλλά όλοι πάσχουν από μυωπία, πρεσβυωπία και αστιγματισμό. Και επειδή η ανομία
δεν έχει όρια- ο νόμος είναι όριο, σύνορο, εμπόδιο- η Τουρκία και οι εδώ της
έποικοι και Τουρκοκύπριοι, άλλη χαμένη υπόθεση, ό τι ευφάνταστο το παρουσιάζουν
ως λογικό και ως απαίτηση δίκαιη, βασισμένοι στην στρατιωτική τους υπεροχή και
στην αλήθεια πως, «όσο περισσότερες φορές πεις ένα ψέμα, γίνεται πιστευτό ακόμα
και από εσένα τον ίδιο». Κι έτσι οι απαιτήσεις δεν έχουν τέλος.
Από μειονότητα ανέβηκαν
ένα σκαλοπάτι, τους δεχτήκαμε με το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας ως
κοινότητα, από κοινότητα ανέβασαν το μπόι τους σε λαό. Μα ο λαός, εφόσον
κατέχει έδαφος και έχει δική του κυβέρνηση έχει τα απαραίτητα για να θεωρηθεί
κράτος. Κι έτσι φτάσαμε στην απαίτηση οι Τουρκοκύπριοι με τους έποικους στη
δική μας κατειλημμένη γη να απαιτούν να αναγνωριστούν ως κράτος. Κι αλλοίμονο
στα παγκόσμιο αν το επιτύχουν, γιατί μύρια άλλα κακά θα ακολουθήσουν. Γι’ αυτό και
η προστασία της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι και πρέπει να είναι το πρώτο μέλημά
μας.
Ευτυχώς στο
εξωτερικό έχουμε φίλους δυνατούς, όπως στην Αμερική. Ελπιδοφόρα είναι τα λόγια
και η στάση του γερουσιαστή Ρόμπερτ Μενέντεζ με αφορμή την επέτειο της
παράνομης ανακήρυξης του ψευδοκράτους. «Ας φροντίσουμε και ο τελευταίος Τούρκος
στρατιώτης να φύγει οριστικά από το νησί της Κύπρου. Να φτιάξουμε μια Ανατολική
Μεσόγειο ενωμένη και ειρηνική».
Ο βουλευτής Γκας Μπιλιράκης δήλωσε «συνεχίζουμε
να εστιάζουμε στην παράνομη κατοχή της Κύπρου. Πρέπει να γίνει πολύ περισσότερη
δουλειά. Όλοι οι Κύπριοι αξίζουν ένα τέλος στην παράλογη διαίρεση της πατρίδας τους».
Ο γερουσιαστής Κρις Βαν Χάλεν ευχαρίστησε τον Μενέντεζ που κρατά ζωντανή την
υπόθεση της δικαιοσύνης στην Κύπρο. Ο βουλευτής Κρις Πάππας ανέφερε ότι είναι
πολύ σημαντικό να μην ξεχνάμε τι συνέβη το 1974, τι συνέβη το 1983, με την
ίδρυση της λεγόμενης «δημοκρατίας της βόρειας Κύπρου». Γνωρίζουμε τι έκαναν οι Τούρκοι. Απομάκρυναν
ανθρώπους από τις κοινότητές τους, είπε.
Αλλά δεν είναι
δυνατόν να περιμένουμε από τους ξένους φίλους να μας υπενθυμίζουν την αδικία
και τα παραμύθια των Τούρκων, ενώ εμείς καθόμαστε ήσυχοι φαινομενικά, γεμάτοι
όμως ανησυχία για το μέλλον αυτού του τόπου, για τα παιδιά και τα εγγόνια μας,
για την Κύπρο ως σύνολο. Πού είναι η δική μας αγωνιστικότητα;
