Στέλιος Παπαντωνίου

Η αγωνιστικότητά μας

Δεν είναι σωστό να ερωτώ πού είναι η δική μας αγωνιστικότητα και να περιμένω από άλλους να απαντήσουν, που βέβαια έχουν και το δικαίωμα και τους ευχαριστώ για τις απαντήσεις.

Θα δω την αγωνιστικότητά μας στα σχολεία, στις εκκλησίες, στα ΜΜΕ, στις μαζικές εκδηλώσεις.

Στα σχολεία υπήρχαν  τα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή βιβλία για τα σκλαβωμένα εδάφη μας, αναρτούνταν στις τάξεις εικόνες και προπάντων το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, γραμμένο και στα τετράδια με εικόνα της Κερύνειας ως επί το πλείστον. Τα παιδιά μάθαιναν για τα χωριά και τις πόλεις μας και γινόταν προσπάθεια με επισκέψεις γονιών και παππούδων που έζησαν στα Κατεχόμενα να μεταλαμπαδευτεί η αγάπη και ο πόθος επιστροφής. Ήρθε όμως καιρός που αυτά εξαρτώνταν από την κομματική τοποθέτηση του δασκάλου, και όταν ανήλθε στην εξουσία ο Χριστόφιας επεκράτησε η λεγόμενη «κουλτούρα επαναπροσέγγισης και ειρηνικής συμβίωσης».

Σιγά σιγά στις εκδηλώσεις τα παιδιά δεν μετείχαν, έτρεχαν στα καφέ της εποχής, και τα συνθήματα ήταν δοσμένα από το κόμμα- ένα είναι το κόμμα- και η γραμμή ήταν δοσμένη έξωθεν των σχολείων.

Από τα πρώτα χρόνια μάλιστα οι εκδηλώσεις μετατράπηκαν σε μουσικές, οι μαθητές και οι μαθήτριες κάθονταν χάμω και κινούνταν πέρα δώθε με τον ρυθμό. Όσο πιο …πατριωτική ήταν η εκδήλωση τόσο οι τραγουδιστές έρχονταν από την Ελλάδα και πάλι ανάλογα με το κόμμα, Παπακωνσταντίνου ή Νταλάρας.

Στις εκκλησιές, όταν άρχισαν οι κηδείες λειψάνων αγνοουμένων, οι ομιλητές καλούνταν από την οικογένεια ανάλογα με την κομματική της τοποθέτηση, εξ ου και ακούγονταν μόνο κομματικές θέσεις, όπως και στα εθνικά μνημόσυνα, που μετατρέπονταν σε προεκλογικές εκστρατείες.

Μερικές τηλεοράσεις ή ραδιοφωνικοί σταθμοί μετέδιδαν κάποτε εικόνες των κατεχομένων εδαφών μας, κάποτε όμως το ΡΙΚ άρχισε ένα πρόγραμμα «εμείς κι εσείς», αν δεν απατώμαι, καλούνταν εκπρόσωποι κατεχομένων, έλεγαν τα δικά τους, κι ύστερα τους πρόβαλλαν ένα φιλμάκι με το χωριό τους τουρκοποιημένο, «έτσι είναι σήμερα το χωριό σας», να το χωνέψουν. Εμετικό πρόγραμμα.

Αν έγραφε κανένας σε φέιζπουκ οτιδήποτε για την πατρίδα, προπάντων για την αξιοπρέπεια, έπαιρνε αμέσως απάντηση, γιατί ήταν φανερό πως ο καθένας παρακολουθούνταν και υπήρχαν οι εντεταλμένοι  να του απαντήσουν, να τον κλειδοστομιάσουν, «αξιοπρέπεια ιμισh» ήταν η απάντηση πολλών. Κι αλοίμονό του αν μιλούσε για τους επισκέπτες βενζινοαγοραστές από τα κατεχόμενα.. Με χολή τον περιέχεαν…

Κι άλλα κι άλλα τέτοια αγωνιστικά…