Κυριάκος Δημητρίου, Παράσταση
Δεν είναι εύκολο να γράφει κανείς για το λογοτεχνικό έργο
του Κυριάκου Δημητρίου, γιατί πρόκειται περί ποικιλότροπου, πλούσιου και υψηλού σε νοήματα και τέχνηέργου, που απαιτεί
πνευματικό οπλισμό επαρκούς αναγνώστη, όπως στη νουβέλα «Παράσταση».
Ψυχολογικό, φιλοσοφικό, θεατρικό οπλισμό, προπάντων να
επιτύχει σύζευξη των τριών και πολλών άλλων παραγόντων, να διεισδύσει στο έργο,
που μπορεί όμως ο αναγνώστης να απολαύσει και για την πρωτοτυπία, τις ανατροπές,
τα απρόοπτα, την ποιητική γραφή και τον ελκυστικό ρυθμό που συντονίζει
συγγραφέα, έργο και αναγνώστη. Μένει όμως πάντα το άληπτο εκείνο, που αφήνουν
τα έργα με απαιτήσεις.
Το εκ των ενόντων που μπορώ όχι με απόλυτη βεβαιότητα να
προσφέρω είναι η πολλαπλή σημασία του τίτλου «παράσταση» αισθητική, οπτική,
ακουστική, οσφρητική, η παράσταση ως νοητική εικόνα πράγματος ή φαινομένου και
η παράσταση θεατρικού έργου. Οι κατ΄αίσθησιν παραστάσεις σχετίζονται με το
φιλοσοφικό έργο του Μπέρκλεϋ που ως κλειδί στο έργο εισάγει ο συγγραφέας με το
όνομα ενός βιβλιοπώλη. Η φιλοσοφία του Μπέρκλεϋ μαζί με το θεατρικό έργο του
Ίψεν «Βρικόλακες», ως παραστάσεις που επεμβαίνουν στη ζωή μας και μας δεσμεύουν,
πρότερος βίος και κοινωνικές συνθήκες, μαζί με τις παραισθήσεις που εισάγονται
στην αρχή του έργου, οδηγούν σταδιακά στο πλέγμα επιστήμη, φαντασία, λογική,
κατά φύσιν ζωή, ατομική προσπάθεια, που μπορούν να απαλλάξουν τον άνθρωπο από καταπιεστικές παραστάσεις, θα
τον ελευθερώσουν, αλλά πάντα θα μένει μια βαθιά αγάπη ή ανάμνηση στο βάθος.
Τα προηγούμενα αποτελούν μια ταπεινή προσπάθεια εισαγωγής
στο έργο «Παράσταση» του Κυριάκου Δημητρίου. Μένει ο θαυμασμός ως απορία.
Στέλιος Παπαντωνίου
