ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΑΘΕΑΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Ο Κυριάκος Δημητρίου με τη νουβέλα του Αθέατη Πολιτεία
κατόρθωσε να μας δώσει ένα λογοτεχνικό έργο καθαρό, έξω από την πραγματικότητα
όπως τη συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας και έξω από κάθε εικόνα που έχουμε
κατά νουν, οπτική ή ηχητική. Ο τόπος και ο χρόνος είναι γεννήματα των λέξεων,
ωραίων και στους συνδυασμούς τους, που παράγουν τις εικόνες και τη διαδοχή των
σκηνών στο χρόνο. Ο αυτονομημένος ήρωας και οι λοιποί, ως εξωπραγματικοί, είναι
ατόφιοι λογοτεχνικοί ήρωες, που έρχονται σε συνάφεια με λογοτεχνικούς ήρωες
άλλων λογοτεχνών. Κι ο δημιουργός της πράγματι αθέατης αλλά υπάρχουσας
λογοτεχνικώς ως πεποιημένης πολιτείας
συνομιλεί με ομοτέχνους του, τον Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Μπέκετ, Ίψεν, Καμύ,
Ζοζέφ ντε Μαίστρ, Σαίξπηρ.
Φιλοσοφικά προβλήματα αιώνια, περί νοήματος της ζωής και
περί θανάτου, κοινωνικά προβλήματα χωρίς το βάρος των κοινωνικών
μυθιστορημάτων, αναμνήσεις αγιογραφικών εικόνων διαπερνούν ανεπαισθήτως τη
νουβέλα.
Κανείς βέβαια δεν μπορεί να γνωρίζει τις προθέσεις του
συγγραφέα, αυτά όμως συνελήφθησαν από τον αναγνώστη του έργου: Δημιουργία
τέχνης εκ των λέξεων και μόνο, λογοτεχνία για τη λογοτεχνία.
Στέλιος Παπαντωνίου
