Του αγίου Γεωργίου
Στέλιος Παπαντωνίου
Αν κατέβεις σήμερα στη γειτονιά, μην παριστάνεις τον
τουρίστα, θα κατέβουν οι στέγες με τα κεραμίδια, οι μεγάλες πόρτες, τα
παράθυρα, έχουν τόσα να σου πουν για τον παιδικό μας παράδεισο, προπάντων τα σκολειά
κι η μικρή εκκλησούλα του αϊ Γιωργιού, ανάμεσα στο δάσος των σαράντα πέντε
χρόνων, θα μπεις σαν μαθητούδι καλπάζοντας στο άλογο της φαντασίας σου, να
θυμηθείς που άναβες κεράκι, να σταθεί παραστάτης
στα γραπτά, στα δύσκολα διαγωνίσματα, τότε δεν ξέραμε διαβάσματα, διαδηλώναμε στους
δρόμους με τη γαλανόλευκη, στις δυο περίμενε το κέρφιου να μας αφήσει να πάμε
στα σπίτια μας, κι ο μέγας στρατιωτικός με τ’ άλογο, ευγενικός, το άφηνε στο
προαύλιο, ερχόταν στην τάξη, καθόταν μαζί μας, μ’ ένα κεράκι μόνο. Κι ύστερα
τον έκαψαν, ο Σταύρος τον έστειλε να μονάσει στο μοναστήρι, κι έτσι, σήμερα
στον εσπερινό, αν περάσεις και πάλι από την εκκλησιά Κασσιανού του γείτονα, θ’
ανάψεις το κεράκι σ’ ένα μεγάλο αντίγραφο της εικόνας του, σταλμένο από την
Κυρά τη Μαχαιριώτισσα, γυαλιστερό, θυμητάρι παλιών χρόνων, με αντίγραφα ζούμε,
κάποτε κακέκτυπα, κάποτε φθαρμένα ιερογλυφικά, της ελευθερίας, των δικαιωμάτων μας,
ένα άγαλμά της που έχουμε στο τείχος το βρίσκουμε κάποτε βαμμένο κάποτε ακρωτηριασμένο,
στο τέλος όμως, όπως λεν πάντα, κάτι μένει
στο κουτί της Πανδώρας, διακόσιες κούπες κατεψυγμένες, αυτά για σήμερα.
