Φοβού τους δώρα φέροντας και παίρνε μαθήματα
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Τα δώρα δεν τα’ φερε βέβαια ο
σουλτάνος της Άγκυρας για τους πτωχούς Αθηναίους αλλά για τους μουσουλμάνους
της Θράκης. Δώρα για μικρά παιδιά, «μοιράστε και κούκλες», έλεγε στους βαστάζους
του, μη νομίσει κανένας πως δεν ξέρει το ρόλο που θα παίξουν αύριο αυτά τα
κοριτσάκια των δέκα τώρα χρόνων στη Θράκη και τα αγόρια, όταν θα γίνουν είκοσι
χρόνων. Μιας άλλης ΤΜΤ μέλη θα γίνουν, όπως κι αν θα ονομάζεται εκεί. Όλα σχεδιασμένα, προγραμματισμένα.
Εκείνοι εδώ στην Κύπρο δεν άφησαν
χρονιά που να μην προβαίνουν στις σχεδιασμένες ενέργειες από τη δεκαετία του
1950 κι ύστερα, ως το 74 με το μεγάλο τους σάλτο και την πραγματοποίηση των
σχεδίων τους, τη βίαιη εκδίωξη των Ελλήνων από τις πατρογονικές τους εστίες.
Εισάγονται οι έποικοι και οι παρανομίες σωρεύονται αμέτρητες πλέον, επί
καθημερινής βάσεως, τι να τα απαριθμούμε πια. Σημασία έχει το σχέδιο κι η
σταδιακή εφαρμογή του.
Τα ίδια τώρα στη Δυτική Θράκη.
Τους Αθηναίους τους αρκούσε και το καλάθι. Κενό ήταν αλλά θα το γέμιζε, λίγο
Αιγαίο, λίγη Θράκη. Μόνο που θυμώνει γιατί οι ελληνοκύπριοι- λέει- νομίζουν πως
είναι ελληνικό το νησί της Κύπρου, αλλά αυτά τα πράγματα ούτε στο όνειρό τους.
Για τα άλλα περιμένει, ανέχεται. Ανοιχτός στο διάλογο – λέει- φτάνει να
συζητούν όσα τον συμφέρουν, οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο. Παραμέρισε την επικαιροποίηση της Λωζάνης και τώρα
διακηρύσσει πως την σέβεται. Να όμως που βρίσκει πως υπάρχουν προβλήματα στη
Δυτική Θράκη, που δεν κατανοεί η Αθήνα – λέει- και καθαρά πια μιλά για «τουρκική» μειονότητα
και όχι μουσουλμανική. Έτσι με τις λέξεις αρχίζουν οι αρπαγές, κι απαιτεί να
αναγνωριστούν στη μουσουλμανική μειονότητα
εθνική ταυτότητα και δικαιώματα στην εκπαίδευση και στις θρησκευτικές
ελευθερίες. Τα ΄λεγε κι ο ξεχασμένος Νταβούτογλου στο βιβλίο του: «όπου
κατάλοιπα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπου μωαμεθανοί, εμείς οι προστάτες
τους.»
Τώρα τα βάζει καθημερινά και με τους Ισραηλίτες και με τους
Αμερικάνους. Αυτοί είναι κατακτητές, καταπατούν το διεθνές δίκαιο, ενώ οι
Τούρκοι-λέει- είναι υπέρμαχοι του
δικαίου, ειρηνοφόρες περιστερές. Η εισβολή του 1974 στην Κύπρο ξεχάστηκε και
από τους ίδιους που την υπέστησαν. Κι οι τουρκικοί σχεδιασμοί και οι
προγραμματισμοί εφαρμόζονται και αποδίδουν εις βάρος των μικρών λαών, που μόνο
στήριγμα έχουν το δίκαιο, που πίστεψαν κάποτε σε διεθνείς οργανισμούς και
ευρωπαϊκά κεκτημένα. Κι εμείς στον κόσμο μας, να την βοηθήσουμε τη γείτονα να
γίνει μέλος της ΕΕ, να τουρκοποιήσει και την Ευρώπη, να διδαχτούν κι άλλοι τι
σημαίνει Τουρκία, όχι μόνο οι Γερμανοί.
Είδαμε και βλέπουμε την Τουρκία: εμείς –λένε- θέλουμε ειρήνη και
λύση, οι ελληνοκύπριοι δεν θέλουν, απόδειξη το σχέδιο Ανάν, είπαν «όχι», ενώ οι
τουρκοκύπριοι είπαν «ναι». Κατά την άποψή τους, αυτοί προτείνουν και εμείς
έχουμε το δικαίωμα να λέμε μόνο «ναι» σε ό, τι εκείνοι θέλουν. Μας αρνούνται
όμως το δικαίωμα να αποδιώξουμε από το λαιμό μας την αγχόνη τους. Τέτοιοι
δημοκράτες. Εκ των υστέρων όμως ομολογούν και ξένοι: το σχέδιο ήταν ετεροβαρές,
όλα δίνονταν στους Τούρκους.
Στο τέλος το συμπέρασμα είναι πως αν δεν έχουμε ακόμα κατανοήσει ποια
τα σχέδιά τους εναντίον μας και αν ακόμα νομίζουμε πως η Τουρκία επιδιώκει
δίκαιη λύση του κυπριακού, τότε υπνώττουμε ύπνον βαρύ. Η μόνη λύση που δέχεται
η Τουρκία είναι των δικών της συμφερόντων. Αν είναι όμως να επιλέξουμε μια άλλη
τουρκοκρατία, το κυπριακό καλύτερα να μένει άλυτο και να πάρουμε τα μαθήματά μας:
του σχεδιασμού και της σταδιακής ανάκτησης του χαμένου εδάφους. ‘Ενας μόνος
ήταν ο Νιχάτ Ερίμ στον κόσμο;
ΥΓ. Όσοι βιάζουν τα πράγματα για λύση, ας την περιγράψουν
ειλικρινά στον ίδιο τον εαυτό τους πρώτα.
