20 Ιουνίου μέρα προσφύγων

Στέλιου Παπαντωνίου
20 Ιουνίου, μέρα προσφύγων

Χύθηκε πολύ μελάνι
Για να με πείσουν
Πως δεν είμαι πρόσφυγας.
Το κρεβατάκι του παιδιού στο χέρι
Το παιδί και τους ανθρώπους μου.
Σαν ήρθα δω κατάλαβα
Τι είναι φτώχια.
Ο φτωχός δεν μπορεί να επιθυμεί.
Η γιαγιά κι η εγγονή
Τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο.
Εφτά πρόσωπα σ΄ένα διάρι.
Όταν έχτισα με ρωτούσαν:
Γιατί έχτισες μεγάλο σπίτι;
Όταν ήταν μικρό, γιατί δεν με ρωτούσατε;
Πόσοι δούλεψαν τρεις δουλειές για να επιβιώσουν;
Γιατί η πολιτεία δεν τους βράβευσε;
Γιατί τους κυνήγησε;
Έπρεπε να στεγάσεις, να προστατέψεις,
Να μην τους λείψει τίποτε.
Το πρώτο σακάκι μου δωρεά ενός σουηδού.
Η πρώτη φορεσιά δώδεκα λίρες.
Η πρώτη νύχτα σ΄ένα κέντρο δίπλα στα μήλα.
Ύστερα, μεγάλωσε ο Θεός και μας σκέπασε.
Παραμένουμε πρόσφυγες
Εις την αυτήν θέσιν.
Μην το ξεχνάτε.