Στέλιος
Παπαντωνίου
Έτσι
Κι όταν
ανέβουμε
Σ’ αυτό το
γυάλινο παλάτι
Φτεροκοπούμε
Χτυπώντας τα
τζάμια
Και θορυβούμε.
Όσο πιο
μπαλόνια
Τόσος ο
θόρυβος.
Κάποτε εκρήγνυνται
-νεκρική
σιγή-.
Μια σειρά
λειαίνουν πετραδάκια
Τα πετραδάκια
τους
Για μια μόνο
σπίθα
Ίσως αυτή
διαρκέσει.
Στο
υπερπέραν
Τίποτε δεν
χάνεται.
Μεταποιείται.
