Ευτυχώς

Νιώθω ευτυχέστατος γιατί κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών μου χρόνων μόνο δυο χρόνια παρακολούθησα κανονικά μαθήματα. Άρχισα το 1955 με διαδηλώσεις και κλείσιμο του σχολείου, πηγαίναμε στα σπίτια των καθηγητών με τα ποδήλατα, αν και όποτε πηγαίναμε, χανόμαστε στο δρόμο πολλές φορές, τι ευτυχία, μάθαμε παθκιάν παθκιάν την χώραν.

Στη δευτέρα πηγαίναμε απόγεμα στο παράρτημα του άϊ Γιάννη, άργησα να καταλάβω πως το κατεδάφισαν για να κάμουν γκαράζ στην αρχιεπισκοπή. Απογευματινά, μισά, κάπου ο νους μας γύριζε στις διαδηλώσεις, στα φυλλάδια, στις μπογιές.

Στην τρίτη τάξη πήγαμε στο κεντρικό, διάδρομος προς βιβλιοθήκη, κόσμος πολύς, ο καθηγητής απορούσε, τι συμβαίνει με σας κι όποιο θέμα σας βάλω για έκθεση εσείς γράφετε για ένωση!!! Κάτι συντακτικά θυμάμαι, κάτι αρχαία, τίποτε άλλο, ευτυχώς λειτουργούσε η Σεβέρειος, βρίσκαμε καταφύγιο, αν και μας έκαμνε παρατήρηση ο Σωκράτης ο Ευαγγελίδης αν διαβάζαμε βιβλίο κατά τη γνώμη του απαγορεμένο. Δεν ήταν της ηλικίας μας, πώς μας το έδωσε ο μακαρίτης ο Ρώσσος;

Στην τετάρτη άρχισαν τα κέρφιου για τους μαθητές ως τις δυο το απόγεμα έπρεπε να ήταν στο σχολείο, αν σε συνελάμβαναν εκτός, στην κλούβα και στη φυλακή. Ήμουν ο πιο μικρός της τάξης, μου ανάθεταν όλες τις δουλειές της ομάδας, μπορούσα να κυκλοφορήσω, τότε η λεγόμενη παθητική αντίσταση, έξω από καταστήματα, μην αγοράζετε, πουλά εγγλέζικα, καυγάδες με τους καταστηματάρχες, μπουκάλια βενζίνη οι μπουρλοτιέρηδες των αυτοκινήτων των εγγλέζων.

Καλά λέω, πολλά μαθήματα δεν τα θυμάμαι, γιατί δεν κάμναμε μάθημα. Αλλού ο νους μας.
Και τώρα που κάνουν, η μεγάλη δυστυχία. Όσοι έχουν παιδιά στο σχολείο καταλαβαίνουν. Τα πιο απλά πράματα γίνονται δύσκολα. Πρώτη Γυμνασίου η εγγονή. Διαβάζω το βιβλίο των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Μόνο για ηλίθιους. Απλούστατα και πρακτικά πράματα καταγράφονται με τόση λεπτομέρεια και πολυπλοκότητα που κινδυνεύω να ξεχάσω πώς πληκτρολογώ, πώς διαγράφω, πώς αντιγράφω (κόπυ πέιστ που το λέμε ελληνικά και απλά και ωραία.) Χάνει το νου του το παιδί για τα απλούστατα.

Σήμερα παρακολούθησα σεμινάριο για το νέο βιβλίο Αστροφεγγιά του ΙΜΠαναγιωτόπουλου που μπαίνει στη Γ΄Λυκείου. Θα’μουν ευτυχέστατος αν ήταν δίπλα μου ο μακαρίτης. Δε θα καταλάβαινε λέξη από τις λεγόμενες αφηγηματικές τεχνικές, και την ανάλυση μόνο και μόνο μ’αυτούς τους τρόπους, που έκαμε υπέροχα μια κυρία, αλλά ευτυχώς ταρακούνησε τις φιλολογίνες. Τι πάμε να κάμουμε! Ευτυχώς ήρθησαν οι παρεξηγήσεις, μην το παρακάνουμε με τέτοια! Ναι όμως ο καθηγητής στο Γυμνάσιο απαιτεί και τους τρόπους και τις τεχνικές και τα χαρακτηριστικά του α β γ είδους ποιημάτων. Είμαι πανευτυχής. Τόσα χρόνια δεν ήμουν φιλόλογος αυτού του τύπου που αναγκάζουν τώρα να κυκλοφορεί στα σχολεία! Όσοι έχετε παιδιά στο σχολείο, μην ανησυχείτε. Το λάθος δεν είναι των παιδιών. Είναι των μεγάλων.

Ευτυχώς γνώρισα και τον κύριο Θεοδόση Πυλαρινό, με τον οποίο συνεργάστηκα στο περιοδικό Νέα Εστία, Αφιέρωμα στην Κύπρο. Η καλύτερη ανάλυση ενός έργου είναι να το διαβάσεις από τη μια άκρη στην άλλη. Ν’αγιάσει το στόμα σου Πυλαρινέ μου!