Στέλιος Παπαντωνίου
Επετειακά
Δεν είναι τίποτε γι’ αυτούς, με τη φόρα που πήραν, να
χτυπήσουν αύριο στον τοίχο της 25ης Μαρτίου και παραπίσω, στον τοίχο
της 1ης Απριλίου. Είναι να μην το κάνεις μια φορά, ύστερα
συνηθίζεις, καπνίλα δεν υπάρχει στο δωμάτιο, ούτε βρομιά, σύνηθες το φαινόμενο,
απαρατήρητο.
Έτσι κι αλλιώς πιστεύουν στη λύση. Αλλά ποια λύση; Το άλλο
μέρος ήδη έχει τη δεδηλωμένη του. Είναι παιδί του Ερντογάν, -εκτός αν δεν το
παραδέχονται- οπότε τι να κάνεις- με τυφλούς τα τε ώτα τον τε νουν τα τε
όμματα;-κι ο κύριος θέλει να γίνει πανσουλτάνος πασών των Τουρκιών, Ελλάδος,
Συρίας, Βουλγαρίας και προπάντων πασών των ευρωπαϊκών χωρών. Ειδ’ άλλως,
ευρωπαίοι μου, θα περπατάτε και θα σκουντουφλάτε στις βόμβες της δημοκρατικότητάς
του. Κι ακόμα να εκδώσουν πανευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης του ηθικού αυτουργού
τρομοκρατικών ενεργειών στην Ευρώπη. Καλά παθαίνουν. Θα μάθουν.
Κι επειδή όμως όλα αυτά τα πράγματα, εθνικές επέτειοι,
ιστορία, αγώνες των λαών δεν ξεγράφονται από την ψυχή του ανθρώπου, σε τελευταία
ανάλυση, αυτό έχει σημασία, η ψυχή του ανθρώπου κι όχι οι αποφάσεις των
βολεμένων βολευτάδων, των υπηκόων της χαντζάρας, των γλυκανάλατων της υπεράσπισης
των δικαιωμάτων μας.
Το 1821 οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν με το σύνθημα Ελευθερία
ή Θάνατος, και το 1955 φωτεινό ακόμα ορόσημο μοναδικό στην κυπριακή μας Ιστορία,
αυτό διδάσκει, πως οι ερωτευμένοι της ελευθερίας ατρόμητοι ανάπνευσαν τον ελεύθερο αέρα κατά τη διάρκεια του αγώνα τους
και όχι μετά από αυτόν. Ευτυχώς –κι εδώ- πολλοί σκοτώθηκαν νωρίς, και μείναμε
εμείς οι ζώντες και περιλειπόμενοι
περίλυποι να παρακολουθούμε τις ακροβατικές παρανοϊκές ασκήσεις των εκάστοτε
κυβερνώντων. Γιατί χρειάζεται τώρα ένας άλλος αγώνας, να διατηρήσουμε την
πνευματική μας εγρήγορση και την πνευματική μας ακεραιότητα, μην κολλήσουμε τον
ιό της διάχυτης παραφροσύνης.
Στις γιορτάρες μέρες είθισται να εύχονται χρόνια πολλά. Ελεύθερα
να είναι κι όσα κι αν είναι.
