ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Με βάση τη σημερινή πολιτική κατάσταση η απαλλαγή της Κύπρου από τον
τουρκικό ζυγό είναι ελευθερία, η οποία όμως, ως γνωστόν, δεν αποκτάται ποτέ
αβρόχοις ποσί, χρειάζεται δηλαδή αγώνα και θυσίες, μαρτυρημένη αλήθεια από
αρχαιοτάτων χρόνων.
Ο μακροχρόνιος αγώνας που άρχισε από το δίσεκτο έτος της εισβολής έγινε
δεκτός από το μέγιστο μέρος του ελληνικού κυπριακού λαού, σήμερα όμως βρίσκεται
υπό διωγμό από πολλούς, γιατί, κατά την άποψή τους, κατά τη διάρκεια αυτών των
χρόνων η Τουρκία έκαμε πολλά εις βάρος μας, τουρκοποιώντας το κατεχόμενο μέρος της
Κύπρου και καθυποτάσσοντας πολλούς τουρκοκύπριους, άρα ο μακροχρόνιος έδρασε
εις βάρος μας.
Μια βασικότατη από τον Αριστοτέλη και εξής αρχή στην ηθική είναι να
διακρίνει ο άνθρωπος τι περνά από το δικό του χέρι, οπότε είναι υπεύθυνος γι’
αυτό και τι δεν περνά, οπότε δεν ανήκει στον κύκλο δράσης του. Τα εφ’ ημίν και
τα ουκ εφ’ ημίν. Εν προκειμένω, η Τουρκία παρανομεί εν γνώσει γνωστών και φίλων
της μεγάλων, οι οποίοι ουδέν πράττουν, ενώ εμείς το μόνο που μπορούμε είναι να
διαμαρτυρόμαστε για τις παράνομες ενέργειές της. Δυστυχώς όμως και αυτό έπαυσε
από πολλού να γίνεται και ωσάν συνηθισμένοι στην αδικία, ανεχόμαστε πολλά εις
βάρος μας. Ακόμα και τις διαμαρτυρίες μας τις μετατρέψαμε σε συναυλίες ή σε
κοσμικά πολιτιστικά δρώμενα. Αντί λοιπόν να μεμφόμαστε τους εαυτούς μας για την
αποδοχή της υποδούλωσής μας και την αδράνειά μας, κατηγορούμε τον μακροχρόνιο
αγώνα. Δεν περνά λοιπόν από το χέρι μας πλην της διαμαρτυρίας τίποτε, κι αυτή
την ξεχάσαμε από καιρού. Πού πορείες γυναικών, πού διαμαρτυρίες μαθητών και
φοιτητών!
Έχουμε όμως και την Ευρωπαϊκή
Ένωση της οποίας συνεχώς χτυπά την πόρτα
η Τουρκία, κι εδώ όμως και πάλι ή ανεχόμαστε ή οι μεγάλοι αποφασίζουν
πισώπλατες μαχαιριές. Ένα, λοιπόν, πως δεν έχουμε τη δύναμη να σταματήσουμε την
Τουρκία από την παρανομία, γιατί τα έχουμε εγκαταλείψει, σε βαθμό κάποτε που νομίζει
κανείς πως η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία έχει αποδεχτεί τη μοίρα της και μάλιστα
συμβάλλει στην τουρκοποίηση των Κατεχομένων εδαφών μας. Δεύτερο όμως πως η
παρανομία είναι παρανομία και μάλιστα διεθνής, αλλά αν ο πάσχων δεν
διαμαρτύρεται γιατί να ενδιαφέρονται άλλοι!
Η άλλη κατηγορία, συναφής, που εκτοξεύεται εναντίον του μακροχρόνιου
αγώνα, δίνει την εντύπωση πως από εμάς εξαρτάται η λύση του κυπριακού και πως εμείς
δεν λύνουμε το πρόβλημα. Από ό, τι όμως φαίνεται από τις συνομιλίες, χάσμα μέγα
υπάρχει ανάμεσα στις θέσεις των συνομιλητών,
άλλο που τα σημαντικά για μας θέματα δεν τα έθιξαν σχεδόν, με αποτέλεσμα και το
περιουσιακό και το εδαφικό αλλά και η θέση των εποίκων να μένουν ξεκρέμαστα,
ενώ για μας -ιδιαίτερα το των εποίκων- είναι η βόμβα στα θεμέλια οποιασδήποτε συμφωνίας, όπως και τα επεμβατικά δικαιώματα της
Τουρκίας και η παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στο νησί, κάτι ανερμήνευτο για
σαράντα τόσα χρόνια: τι να θέλουν αυτά τα στρατεύματα; Πόσο κινδυνεύουν από τους
Έλληνες της Κύπρου οι τουρκοκύπριοι μετά το 1974;
Η λύση του κυπριακού δε φαίνεται λοιπόν να εξαρτάται από μας, εκτός αν
θεωρηθεί πως χάσαμε την ευκαιρία με το σχέδιο Ανάν, που δεν ήταν παρά η
ταφόπετρά μας και είναι ευτύχημα που ο ελληνικός κυπριακός λαός το απέρριψε.
Αν η ιστορία του σχεδίου Ανάν διδάσκει κάτι την κυβέρνηση και τον ΠτΔ ,
ας είναι το να μη επαναφέρουν παρόμοιο σχέδιο για δημοψήφισμα, γιατί η απάντηση
θα είναι η ίδια. Για ένα διάστημα φάνηκε πως άρχισε η αντίστροφη πορεία και πως
πλήθαιναν οι οπαδοί της όποιας λύσης, με την απομυθοποίηση όμως Ακκιντζί και με
τις απαράδεκτες συνεχείς δηλώσεις του και την ποδοπάτηση της μάσκας του από τον
ίδιο, πολλοί άρχισαν να αμφισβητούν τις προθέσεις του και να είναι πιο
επιφυλακτικοί.
Όσοι έχουν κατανοήσει πως μόνο η Κυπριακή Δημοκρατία μας σώζει, άρα δεν
πρέπει να επιτραπεί οποιαδήποτε επέμβαση σ’ αυτήν, όπως κι αν ονοματίζεται,
νομίζουμε πως βρίσκονται στην καλύτερη θέση, γιατί προστατεύουν την προστασία μας.
ΥΓ. Αν το κείμενο αυτό περιείχε πολλά «φαίνεται» είναι γιατί ένα μεγάλο
γκρίζο των σημερινών συνομιλιών είναι η άκρα του τάφου σιωπή που επικρατεί, οπότε
ό, τι γράφεται στηρίζεται είτε στις πληροφορίες από τουρκικής πλευράς είτε σε
όσα αφήνουν οι κυβερνώντες να διαρρέουν, κάποτε τόσο αντιφατικά, που συγχύζουν
τον κόσμο.
Μας μένουν οι ευχές για ένα καλύτερο χρόνο.
