Στέλιος Παπαντωνίου
Παραμένομεν εις την αυτήν θέσιν
Πυκνό
σύγνεφο κατεβαίνει βαρύ
Αναμιγνύεται
στις γειτονιές με τους κάδους
το
καφενεδάκι, το παντοπωλείο
Την κλειστή
τράπεζα.
Στα μάτια κόκκινα
χτυπήματα
Κι οι
ξαγρυπνισμένοι του κόσμου
Στο γρίφο τους,
στα στρογγυλά τραπέζια,
Στην απομόνωση.
Μια νεαρή
ύπαρξη
Περιβεβλημένη
τη ζητιανιά της
Επαιτεί,
χαροπαλαίει, αποστρέφεται τα πρότερα.
Ρεμπελιό των
ποπολάρων.
Κι η
καρακάξα τραβά το σεντόνι της παραλίας
Να σμικρύνει
το στερέωμα
Να πλακώσει
την κοιλιά
Τα κοκαλάκια
να τρίξουν
Ως την άγονη
μέση
Τους γηραιούς
ασκητές
Τις θλιμμένες
μαυροφορούσες.
Ούτε λίγα κόλλυβα στην εκκλησιά
Πούν το σιτάρι!
Στέλιος Παπαντωνίου
Ιούλιος 2015
Στην αγορά
κυκλοφορεί μια διάψευση
Άλλοι περπατούν
με τα χέρια,
άλλοι
σέρνονται με την κοιλιά
Κανένα καρότσι
παρά μόνο της
Δημοτικής αρχής
Κι η απεργία
των υπαλλήλων.
Στην παραλία
κατεβαίνει ο γλάρος
Κάθεται ανάμεσά
μας
Ύστερα μια
μεγάλη σκύλα
πέφτει στα
νερά,
Δροσίζεται
Κι οι γέροντες παρακολουθούν το θέαμα
Μακριά από τα
κλειστά φαρμακεία
Τις γάζες, τις
ενέσεις και τις φλεβίνες.
Στα μίντια
ξελαρυγγίζονται
Λογομαχούν,
λογχομαχούν,
διαπληκτίζονται
Ώσπου να
ρθουν οι διαφημιστές της αγοράς
Να διαλαλήσουν
την πραμάτεια τους
Όπως τα
παλιά πανηγύρια
Που αφήνουν
στο τέλος τις πλατείες
Ρερυπωμένες,
κενές.
Στέλιος Παπαντωνίου
Οι δηλώσεις
Οι δηλώσεις
δεν είναι λεν αντιφατικές
Τα κεραμίδια
στη σκεπή αραδιάζονται
Με πλίνθους και
νομοσχέδια
Στις πλατείες
Ανάβουν φωτιές
για να πηδούν
Να ξορκίσουν
το κακό
Να διώξουν τους
καλικαντζάρους
Που κατεβήκαν
από το υπερπέραν
Με τα
κέρατα, τις κεραίες,
Τ’ ανάστημά τους
αναμετρημένο με την Ιστορία
Τα
κοριτσόπουλα γυμνόστηθα στις παραλίες
Εμβαπτίζονται
στον Ιορδάνη της αρεσκείας τους
Ύστερα από
τη βοή στον Ιωάννη
Που δεν
ακούει πια.
Τα σφιγγώδη
λόγια, παραλόγια, εκατό λόγια
Στην υπηρεσία
του λαού
Χαλιβδώνουν το
χαλκά
Περισφίγγουν
τα περιβραχιόνια
Την κατάρα
του έθνους
Που περπατά
στον ουρανό
Και αγνοεί
πάντα τα γήινα.
Σε λίγο θ’
ακουστούν άλλες δηλώσεις.
Στέλιος Παπαντωνίου
Κι όμως ζω
Κι όμως ζω ανάμεσα
στην απεραντοσύνη των συνθημάτων τις
πλαταγίζουσες σημαίες τ’
αποσπάσματα, τα τσιτάτα, τις απομνημονεύσεις.
Η πραγματικότητα, σώμα
γυμνό, ριγηλό, σάρκα κι οστά, αίμα που κυκλοφορεί στις
φλέβες μια
αντλία στον κήπο γεμίζει θορυβώδης τη δεξαμενή.
Κάπου εκεί χάνομαι στο περβόλι, σ’ ένα
χωριό της Αμμοχώστου, της Κερύνειας, της Κύπρου π’
αναθεματίζει τους δοσίλογους κι
ετοιμάζει το σκισμένο νυμφώνα της ήρεμη
και σοβαρή πληγωμένη
κι ατάραχη αντίδικη με τους μεγάλους
τους
ισχυρούς, τους βέβηλους
τους
πάνσοφους -ως λέγεται- πρωθιερείς
της παγκόσμιας τάξης και
ιεραρχίας.
