Ο Ιππόλυτος, η Ακκιντζίτη και η Αρτεμι-άδη
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Η Ακκινζτίτη (κατά το Αφροδίτη) και η
Αρτεμι-άδη (κατά το Αρτέμιδος ανάστασις) ποθούν μετά πάθους τον Ιππόλυτον. Ως
εκ της θέσεώς των όμως - προεδρεύουσι των κοινοτήτων των ελαχίστων και των
πλείστων - αποφασίζουσι να εξισώσουν τα αρνία των εις βάρος των πλείστων και
υπέρ των ελαχίστων, διότι η μήτηρ των ελαχίστων έδραξε την ευκαιρία άφρονος
πραξικοπήματος ολίγιστων των πλείστων και αντιδημοκρατικών χουντικών ελλαδιτών
χαφιέδων και εισέβαλε μετά βίας εις την αυλήν των πλείστων, κατακρεουργώντας
αθώας ψυχάς και σουβλίζοντας ώσπερ αρνία επί τεσσαρακονταετίαν εις στρατιωτικήν
πυράν, ήτις απεκλήθη ειρηνευτική, μέχρις ότου η Ακκιντζίτη την απεκάλεσε «πόλεμον»
και πολλά αρνία των πλείστων εχάρησαν χαράν μεγάλην, διότι εγεννήθη εν τοις
ελαχίστοις σωτηρία ονόματι Ακκιντζίτη, ήτις και θέλει οδηγήσει ελαχίστους και
πλείστους εις την ειρήνην και την ευημερίαν, διά του διαμοιρασμού των αερίων
του νότου και όχι του βορρά των ελαχίστων, διά της μεθόδου γενικώς του «τα δικά
σας δικά μας και τα δικά μας πάλι δικά μας.» Ολόκληρος ο βορράς της ξηράς και της
θαλάσσης διά τους ελαχίστους και ο μισός νότος της ξηράς και της θαλάσσης διά τους
πλείστους, διότι, πλην των ελαχίστων και της μητρός των, επιθυμούσι να έχουσι
λεοντομερίδας οι απόγονοι του λεοντόκαρδου εκείνου, οι μάγειροι των μαγειρείων,
οι μαϊστορες των αποτροπαίων εγκλημάτων φόνων και απαγχονισμών νεανίσκων
πατριωτών των πλείστων κατά την ένδοξον εποχήν.
Η Αρτεμι-άδη εμβάλλει πόθον, τι λέγω,
οίστρον, εις τους δησοπλήκτους και ακελοπλήκτους θιασώτες της, να επιζητήσουν
τάχιστα τον διαμοιρασμόν του Ιππολύτου, διά να μην υπάρχει μόνον η μεγαλοψυχία της
αλλά και να φαίνεται ακόμη και εν τω εν Σαλαμίνι θεάτρω (κακοχρονά’ χει) και,
αφού δεν έλαβε τον βραβείο Νόμπελ ειρήνης η προκάτοχός της Χριστοφίνη, να δικαιούται αυτή και η Ακιντζίτη να παραλάβουν
εκ Διός το πολυπόθητον. Προς τούτο συνήγειρε η Αρτεμι-άδη και τον σύλλογον των
ιερέων της Αρτέμιδος, όστις «ενθουσιωδώς», ως ελέχθη ότι ελέχθη, εδέχθη τας
διαδικαστικάς του ίσου και αδίκου διαμοιρασμού εξηγήσεις.
Τις ήκουσε ισότητα των ελαχίστων με τους
πλείστους; Τις ήκουσε ειρηνευτικήν επίθεσιν θανατηφόρον και ζημιογόνον επί
πάσης της γης να διαιωνίζεται, τεσσαρακοστόν πρώτον ήδη έτος, και η εξ Ευρώπης
κυρία επισκέπτρια επί της Ειρήνης και Ασφαλείας να λέγει λόγους περί ειρήνης και ασφαλείας και να μην
διερωτάται, διατί, αχ διατί, να μην ανοίγει το στοματάκι της διά την χανούμ μητέρα
των ελαχίστων, εγκληματικήν φυσιογνωμίαν και καταστροφέα των πλείστων; Τις ήκουσε
πολλούς των πλείστων να εγκωμιάζουσι την Ακκιντζίτην ως ετέραν θεάν, ανομοίαν
των προϋπαρξασών αυτής, ενώ δεν υπολείπεται πράγματι τριχός από αυτάς;
Ο Ιππόλυτος πάσχει, οι ιππόλυτοι
γενικώς αναμένουσι λύσιν, αλλά, ως ορθώς λέγουσι οι την Αρτεμι-άδην πρόεδρον
έχοντες και νουν έχοντες, η λύσις πρέπει να είναι δικαία, ευρωπαϊκή, όχι λόγοις,
αλλά έργοις: οι πλείστοι να δικαιούνται ελευθερίας όσοι οι κατοικούντες την Ευρώπην,
ελευθερίας εγκαταστάσεως όπου ήθελον, διακινήσεως όπου ήθελον, οικονομικάς,
κοινωνικάς και πολιτικάς ελευθερίας ελευθέρων πολιτών και όχι γιουσουφακίων, εν
ονόματι αγνώστου θανατηφόρου εμβολίου ονόματι Διζωνική Δικοινοτική και άλλα
λεγόμενα και μη ορώμενα. Ελευθερίας άνευ αστερίσκων, υπομνηματίων και άλλων
ασαφιών, εποικοδομητικών μεν λεγομένων αλλά λάκων εις φάβας μαρτυρουμένων. Μίαν
λύσιν ανθρωπίνην και όχι ζωώδους υποδουλώσεως. Όσοι δε των πλείστων θέλουσι να
διάγουσι εν γιουσουφακική πολιτεία, ας επιλέξουν το θρήσκευμα και την
εθνικότητα των ελαχίστων. Ιδού ο Ιππόλυτος, ιδού και η απόφασίς των. Το θέμα ουδέποτε
υπήρξεν οικονομικόν αλλά αξιοπρεπείας ανθρωπίνης σημαντικόν.
