ΑΝΔΡΕΑ ΤΙΜΟΘΕΟΥ
ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
Εξομολόγηση εκ βαθέων για την προσφορά και συμβολή
αγαπημένου προσώπου στην όλη πνευματική συγκρότηση του ποιητή εγγονού.
Η ποιητική ματιά και ο πόνος με τον οποίο βιώνει τη ζωή ο
ποιητής, οι μυστικές αλήθειες που δεν αποκρύβονται παίρνουν το ειδικό τους
βάρος.
Οι ψυχικές αναζητήσεις και οι ανατροπές, ο αγώνας για τη
δόμηση της ζωής με αγάπη αλλά και απολογισμοί, παρ’ όλη τη νεότητα, μαζί με τα
πετάγματα στην ομορφιά και την αγνότητα αποτελούν δείγματα ελάχιστα της
πλούσιας θεματικής της συλλογής.
Η αδικία και η δικαιοσύνη, η κοινωνική κατάσταση και η
εθνική μας συμφορά με την προσφυγιά προβληματίζουν τον Αντρέα Τιμοθέου, ενώ το
ζωντάνεμα τόπων και στιγμών κι η πάλη του ανθρώπου για ανθρωπιά και
συντροφικότητα διανοίγουν διόδους φωτός και
αγάπης.
Ο θάνατος και η ζωή, η συνέχεια της ζωής και του ήθους με
την παιδαγωγία μέσα στην προβληματική του χρόνου σφραγίζουν κύρια μέρη της συλλογής.
Η ευαίσθητη στιγμή της άγρυπνης παρακολούθησης της
αγαπημένης ζωής που φεύγει και η εσωτερικοποίηση της μοναδικότητας του άλλου,
καθηλώνει τον πόνο μέσα στο υπόλοιπο της ζωής του επιζώντος, ομολογίες ολόψυχες
του γράφοντος.
Η συνομιλία με το δεύτερο πρόσωπο οδηγό στις ανώτερες
σφαίρες, ο χρόνος που κινείται παλινδρομικά φέρνοντας στο φως βαθιά
συναισθήματα, ένα λεξιλόγιο γαλήνιο,
στέρεο, σε ρυθμούς ήρεμους, νοσταλγικούς, μουσικούς και αρωματισμένους, κάποτε
όμως μαχαιριές ενός άλλου κόσμου, αδικημένου, καταραμένου, καιροφυλακτούν ανατρεπτικά.
Τα παρηχημένα ρ
αποκαλύπτουν πίκρα, τόσο επιμελώς κρυμμένη.
«Μια δακρυσμένη ανάμνηση και συ
που ντύνεται με λέξεις,
που φοράει τα καλύτερα ρούχα της
καρδιάς μου,
να μην κρυώνει, να μένει ανέπαφη,
ξεχωριστή.»
Το παρελθόν στη διάρκεια και οι εσωτερικές αντανακλάσεις του
ανάμεσα στο σκιόφως και στον άλλο κόσμο εκφράζονται με σεβασμό, ήρεμη αποδοχή,
φιλοσοφημένη.
Συμπληρωματικά, ο επαναστατημένος, στο τέλος, ποιητής, είναι
ο απελπισμένος ιδεολόγος.
Στέλιος Παπαντωνίου
