Στέλιου Παπαντωνίου
Μόνας Σαββίδου Θεοδούλου,
Αγαπημένε
Η ποιήτρια Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου μας έχει δώσει τελευταία
την ποιητική συλλογή Αγαπημένε. Ο θάνατος του αγαπημένου αντρός της την οδήγησε
και πάλι να ξαναδεί τα πράγματα με την ποιητική ματιά και να εκφράσει όλη την
αγάπη της στον θανόντα αλλά αεί παρόντα. Όπως αποδεικνύεται από τη συλλογή, αυτό
που έχει σημασία στην ποίηση είναι το ποιητικώς αισθάνεσθαι και καλλιτεχνικώς οράν
τον κόσμο, ματιές της ποιήτριας και του αγαπημένου καλλιτέχνη.
Πρωταρχικό ρόλο στη
συλλογή παίζει η μνήμη, που επαναφέρει στιγμές ακινητοποιημένες στο χρόνο, άρα αιώνιες, γι’ αυτό και η όλη ποιητική συλλογή μπορεί να
καταταχτεί ανάμεσα στα ποιήματα του ερωτικού λόγου, του κατατεθειμένου στη
γραμματεία από αρχαιοτάτων χρόνων ως
σήμερα.
Η μνήμη μεταθέτει σε τόπους και χρόνους και σε στιγμές
ερωτικές πλεγμένες με το λυγμό του θανάτου. Ο θάνατος δεν είναι ο τρομερός
άγνωστος αλλά το κενό που πληρούται με τη συνεχή παρουσία του αγαπημένου, είτε
μέσω των έργων του είτε των λόγων και του τρόπου του σύλληψής του κόσμου. Τα
ημιτελή έργα του καλλιτέχνη ίσως να είναι και τα πλέον ισχυρά κεντρίσματα της μνήμης,
γιατί με αυτά όχι μόνο η ποιήτρια επικοινωνεί με τον καλλιτέχνη απόντα- παρόντα
αλλά και διανοίγεται μέσω αυτών η διάσταση του αναμενομένου.
Οι εικόνες του αλατιού που καίει την πληγή, ή του ηφαιστείου
του πόνου, πλέκονται με την ελληνική μυθολογία του Άδου, τη μουσική, τα χρώματα των πινάκων του καλλιτέχνη
και με τα υλικά και εργαλεία της γλυπτικής. Κάποτε, με πιο απλές λέξεις, σχεδόν
κυριολεκτικά, μεταγγίζει στον αναγνώστη την ταύτιση ποιήτριας και απόντος-
παρόντος καλλιτέχνη.
Μέσα από τα λόγια των προφητών, των παλαιών και νέων
ποιητών, της χριστιανικής μας παράδοσης και της πίστης και ελπίδας, ορθώνεται η
ποιήτρια από τα βάθη της ερημίας στις κορυφές της πίστης στην ύπαρξη της άλλης ζωής,
της αιώνιας, από την οποία και συλλαμβάνει τα μηνύματα του αγαπημένου.
Η ποιητική συλλογή της Μόνας Σαββίδου Θεοδούλου Αγαπημένε,
συνταιριάζει το θάνατο με τη ζωή, την ποίηση με τη ζωγραφική, μουσική και γλυπτική, το εν χρόνω με το άχρονο και
αιώνιο, βυθισμένη βαθύτατα στην ποιητική θέαση και έκφραση του κόσμου.
