Χαμένες ευκαιρίες
του Στέλιου Παπαντωνίου
Κανένας Πρόεδρος χώρας δε θα ‘ θελε να κυβερνά γαϊδούρια, βόδια, πρόβατα, γουρούνια, γιατί έτσι θα’ ταν γαϊδουράρης, βουκόλος, χοιροβοσκός, ένας σκέτος τσοπάνος. Προτιμότεροι οι άνθρωποι, ανώτερο είδος, με λογική , συναισθήματα, ηθικότητα, ευαισθησίες. Οι άνθρωποι λοιπόν ως ανώτερα όντα σκέφτονται, αλλά και θυμώνουν, λυπούνται, χαίρονται, αποφασίζουν, πράττουν και αναλαμβάνουν τις ευθύνες για τις πράξεις τους.
Στην Κύπρο αυτές τις μέρες όλοι, ξένοι και δικοί, ομολογούν πως συμβαίνει κάτι πρωτοφανέρωτο: Άφησαν οι άνθρωποι τις πολυθρόνες, τους καναπέδες, σταμάτησαν να μαγνητίζονται από το κουτί, βγήκαν από τα σπίτια τους και πήραν τους δρόμους, φωνάζουν, διαμαρτύρονται, κάνουν πορείες, περικυκλώνουν το προεδρικό μέγαρο, την καρδιά της εξουσίας, τον τόπο των συζητήσεων, των αποφάσεων και του σχεδιασμού του μέλλοντός των, κι η εξουσία αναμένεται να ακροαστεί, να αφουγκραστεί- κατά το λεγόμενο- τη φωνή των πολιτών.
Ο ανώτατος άρχων όμως δεν εξέρχεται εις προϋπάντηση των πολιτών, δεν κατέρχεται εις τας ρύμας και τας αγυιάς να τους αγκαλιάσει , να τους ανοίξει την καρδιά - ως συνήθως- να ομολογήσει πως είναι μαζί τους, να τους διαβεβαιώσει για τα ίδια συναισθήματα πίκρας που έχει για το μακελειό στο Μαρί, να τους εξομολογηθεί το μεγάλο λάθος να μη ληφθούν τα αναγκαία μέτρα, να μη λειτουργήσουν οι υπηρεσίες του κράτους επαγγελματικά, κατά το λεχθέν. Δεν περιμένει κανείς να τα κάνει ο Πρόεδρος όλα, αλλά τουλάχιστο να ξέρει, να αγρυπνά, να δίνει οδηγίες και να ελέγχει αν εφαρμόζονται.
Κι ακόμα να τους εκφράσει τη χαρά του, γιατί άρχισαν να ενδιαφέρονται έμπρακτα για τα κοινά, απαιτούν να βρεθούν οι ένοχοι και να τιμωρηθούν, ζητούν δικαιοσύνη και τίποτε άλλο, αρχές που θα οδηγήσουν και στη λήψη των καλύτερων αποφάσεων για τη λύση στο κυπριακό. Μια δίκαιη, βιώσιμη λύση, με σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σ’ αυτό το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μόνο να επικεντρωθεί, θα φανερώσει αμέσως πόσο ενδιαφέρεται για όσα οι πολίτες του τόπου αγωνιούν. Να χαρεί ακόμα, γιατί σ’ αυτό τον τόπο βρίσκονται άνθρωποι που δεν άγονται ούτε φέρονται από κόμματα. Να σωρέψει όμως και σταγόνα σταγόνα τη λύπη του γιατί μια ολόκληρη ζωή ο ίδιος δεν έμαθε τίποτε άλλο από το κόμμα του, και να ενθουσιαστεί, γιατί με τις ενέργειές τους αυτές οι πολίτες του ανοίγουν κι άλλο δρόμο, το δρόμο της ελεύθερης σκέψης και δράσης, μακριά από τις διαταγές και τις αποφάσεις των άλλων, που πληρώνονται για να σκέφτονται, αμφίβολο όμως αν η σκέψη επιτυγχάνεται ποτέ με την κομματική επιταγή.
Όλα αυτά ήταν ευκαιρία να γίνουν και δε γίνονται. Όνειρο θερινής νυχτός ήταν και παρέμεινε. Δυστυχώς, και πάλι δυστυχώς. Όμως πάντα περιθώρια υπάρχουν. Ούτε να ελπίζουμε πια σ’ αυτό τον τόπο;
