Παράνομη «επίσκεψη» ορνεοκεφάλων
του Στέλιου Παπαντωνίου
Μας επιτέθηκε ο Ερντοάν, δορυφορούμενος και προωθημένος με τα χαμόγελα του Άντονυ Ήντεν και του Μεντερές, τις διχοτομικές θεωρίες του Νιχάτ Ερίμ, του Κουτσιούκ και του Ντενκτάς τις κοκκινισμένες παλάμες, του Ταλάτ και του Έρογλου την υποταγή, της Βολκάν και της ΤΜΤ τις βόμβες και την προβοκάτσια.
Όρμησε με τα βομβαρδιστικά του αεροπλάνα να ξερνούν τον όλεθρο, την Αφροδίτη να βιάζεται στα νερά στο Πέντε Μίλι, με τα δηλητηριασμένα κορδόνια στην προβιά του, καθένα και μια πόλη και χωριό μας να σπαρταρούν κάτω από τις ερπύστριες των τανκς, αλλοιωμένα στη φυσιογνωμία, με τις εκκλησιές μας ρημαγμένες, χάσκοντα τέμπλα, τις εικόνες και τα ιερά μας πουλημένα στα εμπορεία του εξωτερικού, μίσος αβυσσαλέο στον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό των αιώνων.
Γαντζώθηκε με του Αττίλα τα κερασφόρα κράνη, άπλωσε το χάρτη του νησιού αναστραμμένο, με τα χωριά μας αναποδογυρισμένα, με τη βίαιη μετακίνηση πληθυσμών, με την καταρράκωση της αξιοπρέπειας των εγκλωβισμένων.
Γαύγισε απειλητικά, με τις χιλιάδες πρόσφυγες βρόχο στο λαιμό του, τα σερνάμενα πόδια, τα στοιβαγμένα όνειρα των συνοικισμών. Πάνω στην πόρτα μαύρο κρέπι, σκεπή μαυροφορεμένη, κάθε μάνα να θρηνεί το χαμένο τέκνο της.
Ποδοπάτησε τη γη μας με τις στρατιωτικές του μπότες βαμμένες στο αίμα των νεκρών και αγνοουμένων μας, με τα λείψανα ιερά των τιμημένων αδελφών μας, ριγμένων στα έγκατα της γης, στα πηγάδια και στα καμίνια, χαμένων στα όρη και στα φαράγγια, με τις ρίζες των δέντρων να τους τυλίγουν τα κόκκαλα, δάση να φυτεύουν οι οχτροί απάνω τους, μη βρεθούν, να μείνουν αγνοούμενοι για πάντα, μην τους κλάψουν στην αγκαλιά οι δικοί τους, μην τους θάψουν με την τιμή και το ανθρώπινο χρέος αρχαιότατο.
Άγριος, μελίσσι στο πετσί του να μη νιώθει, φόρεσε το προσωπείο του κλάδου της ελιάς, κι όμως μάτια λίμνες το αίμα, στα χέρια πουλιά αρπαχτικά, συρματοπλέγματα στην κεφαλή, ρουθούνια δράκου, γκρίζου λύκου, δόντια ύαινας, αυτός, το πρόσωπο ενός κατασκευασμένου από το ιστορικό συνέδριο του Ατατούρκ «πολιτισμού», θεμελιωμένου στην κατάκτηση και πολιτισμική εκθεμελίωση, με τα κοράκια και τα όρνεα, με τη χολή πίδακα στο στόμα.
Χόρεψε τον πολεμικό χορό με κραυγές, ντυμένος τα ξεσκλίδια του τόπου μας, την αλλαγή της δημογραφίας του, με το κουβαλητό της Ανατολίας και την ανατροπή της πληθυσμιακής αναλογίας, ονειρευόμενος το τουρκικό μέλλον ολόκληρου του νησιού, με σχέδια για αυτοδιάθεση της κατασκευαζόμενης μελλοντικά τουρκικής πλειοψηφίας.
Ήρθε ρίχνοντας και πάλι τα δίχτυα της μεγαλαυχείας του, αυτός, ο δήθεν ειρηνοποιός της πιο πολεμοχαρούς στιγμής της ιστορίας μας, ο δήθεν ευρωπαίος, αναδίνουν ακόμα τα χνώτα του βαρβαρίλα. Ορνεοκέφαλος, εξέμεσε τον προσβλητικό για το παγκόσμιο λόγο πως... « δεν υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία»- στα νέφαλα, στα όνειρα, στα πόδια του μας βρίσκει- τον απειλητικό λόγο του ληστή, πως δεν επιστρέφει τη δική μας Μόρφου, τη δική μας Καρπασία, τη δική μας Αμμόχωστο, σαν η Κερύνεια να ήταν προϊστορικά δική του! Κασσάνδρα της «οικονομικής μας καταβαράθρωσης», να μας συγκρίνει με τους κλέφτες και κλεφταποδόχους των περιουσιών μας!
Έκνομος κατακτητής στον εικοστό αιώνα, ο μέλλων Ευρωπαίος, που τον φτύνουν Αττίλα και Ούννο οι σελίδες της ευρωπαϊκής Ιστορίας, γιατί θέλει όλοι να υπακούν στους κανόνες του παιχνιδιού του, να γονατίζουν στον παντουρκισμό του και να του σαρκώνουν τα όνειρα.
Γι΄αυτό κι εμείς πρέπει να αντισταθούμε με δόντια και με νύχια, με την ψυχή και το σώμα, με τις δυνάμεις υλικές και πνευματικές, ορατές και αόρατες, με τον ελληνισμό και τη χριστιανοσύνη, ακόμα πιο δυνατά, εμπόδιο στα σχέδιά του, εμείς οι μικροί Ευρωπαίοι, κι όμως της μοίρας μας γραμμένο να σώσουμε την αξιοπρέπεια του ΄Ελληνα, της Ευρώπης και του ανθρώπου, σ’ αυτό το δύσμοιρο ματοβαμμένο από τον Τούρκο εισβολέα νησί.
