Δέντρα και πουλιά στο προεδρικό
του Στέλιου Παπαντωνίου
Και ξαφνικά φύτρωσαν χιλιάδες δέντρα γύρω στο προεδρικό και πουλιά, πολλά πουλιά άρχισαν να τιτιβίζουν με ανθρώπινη φωνίτσα: «Πρόεδρε, παραιτήσου.» Τα δέντρα δεν κουβαλήθηκαν εκεί σε μια στιγμή. Ήταν στα βάθη της γης, γωνιασμένα στις ψυχές, τα τελευταία χρόνια από σπυρί και ρίζες να μεγαλώνουν, να κάνουν κλώνια και φύλλωμα, τα πουλιά να φτερώνουν, να φτερακίζουν και ν’ αγριεύουν, για τις απροετοίμαστες συνομιλίες, τις ψευδαισθήσεις για εύκολη λύση, τις παραχωρήσεις στον Ταλάτ, τις συνεχείς τυφλές υποχωρήσεις, τις τζίνι προτάσεις περουσιακού αφανισμού, τις δικαιώσεις των δικαστηρίων ενταφιασμένες, με το γκρέμισμα της Ιστορίας, το ταρακούνημα της εκπαίδευσης, με τις ιδέες ανελλήνιστες, με τον παραγκωνισμό και την υποτίμηση της άμυνας, με το ρεαλιστικό ηττοπαθές πνεύμα, με την ξύλινη κομματική επιβολή, γεννημένη στις κλειστές κάμαρες, τουλουπισμένες στις παρωπίδες και στην εσωστρέφεια, στο γύψο χειροπόδαρα.
Κι όλα αυτά τα δέντρα και τα πουλιά, πνιγμένα στο δίκιο τους, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να χτυπούν καμπάνες ξυπνητήρια, να εγερθούν του ύπνου οι κυβερνώντες, γιατί η ύβρις φέρνει την άτη κι η άτη δεν είναι παρά στραβάρα που δε σ’ αφήνει να δεις ούτε και σωστά να κρίνεις.
Μεθυσμένοι από τον άκρατο οίνο της εξουσίας που ονειρεύονταν χρόνια, νομίζοντας πως η άσκησή της είναι το ίδιο με την αντιπολιτευτική φωνή κι εκδήλωση - να χύνεις τον κόσμο σου στους δρομους- τώρα πρέπει να κατάλαβαν πως τα ίδια όπλα μπορούν κι άλλοι να χρησιμοποιήσουν, κι έτσι μένουν οι κυβερνώντες ενεοί, πλην του συγκυβερνώντος, που ακόμα υπνώττει τον ύπνο του υπναλέου. Καιρός όμως να συνειδητοποιήσει το τριάντα τοις εκατό πως είναι λιγότερο από το εβδομήντα και πως κατά συνθήκη κυβερνά αυτή η μειοψηφία. Κι αν τους ανατέθηκε η διακυβέρνηση με άλλα τότε δεδομένα, δεν τους ζήτησε κανείς να ξεθεμελιώσουν ιδέες με τις οποίες αυτός ο κόσμος γεννήθηκε κι αναγιώθηκε και για τις οποίες πάλεψε και ηρωικά θυσιάστηκε.
Μέρα τη μέρα ποτισμένα τα δέντρα με τις κομματικές παραδοξότητες που ασυνήθιστο άκουε, με τις αδικίες και με τις κομματικές προσλήψεις που έβλεπε, με τα γεροντικά φαφούτικα πρόσωπα, τα χαραγμένα χαμόγελα, με τα συγγενικά που έφερναν στο προσκήνιο άλλα συγγενικά, με τη ρητορεία του κυβερνήτη, και προπάντων με την ατέρμονη πορεία προς τον γκρεμό του εθνικού μας θέματος, με τη σκληρόπετση κι απροσανατόλιστη λογικά απόκριση στον άδικο κι εγκληματικό θάνατο των αθώων του δούρειου ίππου των πυρομαχικών.
Τι να σου σφυρίζουν τα τόσα δέντρα που από φυσικού τους μεγαλώνουν και πεθαίνουν όρθια; Τι να σου κελαηδούν τα χιλιάδες πουλιά που προσπαθούν να σε ξυπνήσουν; Το μόνο σωτήριο λόγο τους ν΄ακούς: «Πρόεδρε, παραιτήσου.»
