Πολυζωνική πολυκοινοτική και πολυαεράτη
του Στέλιου Παπαντωνίου
Όσο προχωρούμε στην ενότητα είτε της κοινωνίας είτε της αλήθειας, τόσο το καλύτερο, γιατί εν τη ενώσει των ανθρώπων η ισχύς και η ευημερία. Εξ άλλου, το ενιαίο της αλήθειας είναι λογικό αίτημα: όσο περιεκτική η απόφανση, τόσο πιο θεμελιώδης, παραγωγική και πλησιέστερη στη βεβαιότητα. Γι’ αυτό από μια άλλη άποψη και η απαίτηση για μια υλική ή άυλη αρχή από την οποία να απορρέουν τα πάντα, όπως την αναζήτησαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι. Ένας Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αυτή την ελπίδα των ανθρώπων για ενότητα εκφράζει, όπως στενότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι άλλοι διεθνείς οργανισμοί.
Αντίθετα προς τα πιο πάνω, στην Κύπρο έχουμε –κακώς- διαγράψει την έννοια του ενιαίου κράτους και παραπατούμε παραμιλώντας για διζωνική δικοινοτική… το συμφραζόμενο υπόλοιπο ανάλογα με το περιεχόμενο, λόγω ασαφειών. Οι στρατιωτικοί της HELBROC όμως τελευταία, όπως γράφουν τα φύλλα, λεν πως η Κύπρος είναι μια τετραζωνική νήσος της οποίας εν μέρος κατέχει η Δημοκρατία της Κύπρου, άλλο οι Τούρκοι (και το είπαν τόσο κακόγουστα και άσχημα, απόδειξη της άγνοιας χρήσης της γλώσσας και της ανάγκης να ξέρει ο Έλλην… ελληνικά) ένα μέρος κατέχει ο ΟΗΕ ως Πράσινη Γραμμή κι ένα βεβαίως η πάλαι ποτέ Μεγάλη νυν απλά Βρετανία. ΄Αρα, έπεα πτερόεντα τα περί «διζωνικής», αφού ήδη είναι τετραζωνική, κι όπως επίσης δείχνει έρευνα, αναμένεται με τη λύση μια ζώνη ουδέτερη, στην οποία όλοι να συνυπάρχουν, θα είναι δηλαδή η νήσος μας γενικά πολυζωνική, πολυπολιτισμική.
Και πολυκοινοτική, γιατί ως τώρα όλοι ξέρουμε πως δεν είναι δύο οι κοινότητες, αφού υπάρχουν οι Αρμένηδες, Μαρωνίτες και Λατίνοι, που δικαιούνται κι αυτοί. Κι αν θα εισαγάγουμε και τους Βρετανούς και τους άλλους ξενιζόμενους είτε με δημόσια βοηθήματα είτε με ιδιωτικά είτε αλλέως πως, οι κοινότητες αυξάνονται σε έξι εφτά ανετότατα. Άρα το «δικοινοτική» αποτελεί πομφόλυγα, αφού ήδη οι κοινότητες είναι περισσότερες και βέβαια αργά γρήγορα θα απαιτούν δικαιώματα στην εκ περιτροπής προεδρία, εκτός απροόπτων, όπως στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές με την περιπετειώδη και ωραία λήξασα εκλογή προέδρου της βουλής.
Αφού λοιπόν πολυζωνική και πολυκοινοτική, το πολυαεράτη θα είναι απαραίτητο, γιατί ήδη το μισό από το φυσικό αέριο το απαιτεί η τουρκοκυπριακή κοινότητα διά στόματος Έρογλου. Και μάλιστα Τούρκοι σχολιαστές αναφέρουν πως όχι μόνο ανήκουν στην τουρκοκυπριακή κοινότητα τα μισά, αλλά σ’ αυτά πρέπει να ληφθεί πρόνοια και για τα συμφέροντα της Τουρκίας στην περιοχή. Δικαιώματα οι Έλληνες, οι Τούρκοι, οι Βρετανοί, οι Αρμένηδες, οι Μαρωνίτες, οι Λατίνοι και τέλος «οι λοιποί οπλίται» της παγκόσμιας και πολυπολιτισμικής μας Κύπρου. Πόθεν και πώς θα μας αρκέσουν τα υπάρχοντα και αναμενόμενα να αναδυθούν εκ του βυθού αέρια;
Και το επιμήθειο: όταν αρχίζεις να υποχωρείς και να μοιράζεις αφρόνως την περιουσία σου, θα’ ρθει στιγμή που θα μείνεις το λεγόμενο «πανί με πανί» (αν σου μείνει τσέπη), και θα χρωστάς ακόμα. Εξ άλλου όσο διασπάς τη δύναμη, τη ζωή σου, το πνεύμα σου, θα απέχεις παρασάγγας απείρους από την ευστάθεια, την απλότητα, την αλήθεια και τη σοφία.
Αυτά πάθαμε και παθαίνουμε με τις αλόγιστες προσφορές μας στους γείτονες, ίσως γιατί γελαστήκαμε από τους «συναγωνιστές και ομοϊδεάτες», ίσως γιατί ήταν λίγα τα δοκτοράτα μας στην Ιστορία και δεν «κατείαμε πράμα», κατά το κρητικό. Είναι όμως ανάγκη να πάθουμε τα πάνδεινα για να μάθουμε; Ο Αισχύλος, δυστυχώς, καταφάσκει.
