29 Μαΐου
Ήταν μια πληγή
από το δημοτικό σχολείο, όταν για πρώτη φορά διαβάζαμε το ποίημα για την αγιά Σοφιά,
βλέπαμε τον πατριάρχη και το βασιλέα στα ψαλτήρια, το χερουβικό ύστερα το μάθαμε,
πολύ το συνήθιζαν οι φιλόλογοι να διδάσκουν την τελική μετοχή με το «ὡς ὑποδεξόμενοι»
και περιμέναμε τα καράβια να πάρουν την άγια τράπεζα, εκείνο το πάλι με χρόνια
με καιρούς ποτέ δεν υποψιαστήκαμε πως θα το χρησιμοποιούσαν μερικοί ειρωνικά,
και για την κατάστασή μας ύστερα από την εισβολή και κατοχή, εμείς μ’αυτά
μεγαλώσαμε, και διαβάσαμε ύστερα Ιστορία και πολύ μελάνι είδαμε να χύνεται για
να πειστούμε πως η περίοδος της τουρκοκρατίας ήταν πολύ ευγενική για το γένος
των Ελλήνων, για τους ρωμιούς, κι άλλες διδακτορικές για το κρυφό σκολειό, ούτε
αυτό υπήρχε, ήταν μια περίοδος πριν λίγα χρόνια που δεχόμασταν καθημερινά εγκεφαλικές
επιθέσεις εγκεφάλων που μοχθούσαν να μας πείσουν πως όσα ξέραμε ήταν ένα ψέμα,
όλα λάθος, κι εμείς, μη μπορώντας να ακυρώσουμε ούτε τη ζωή μας ούτε το χαρακτήρα
που διαμορφώθηκε με αυτά και με άλλα σεβαστά για μας, είπαμε, στον μόνο που
μπορώ να έχω εμπιστοσύνη είναι στον εαυτό μου, αυτός είμαι, αυτός έγινα, ό τι
θέλουν οι άλλοι ας λεν, με συγκινεί ο θλιμμένος Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ας ουρλιάζει
ο διάδοχος του Μωάμεθ κάθε 29 του Μάη, εγώ γραικός γεννήθηκα γραικός θε να
πεθάνω.
