Έχει κι η 28η Οκτωβρίου την μικρή της ιστορία, τον καιρό μας στα Γυμνάσια με τους ενδοσχολικούς και ενδοτμηματικούς εορτασμούς, το σχολείο γαλανόλευκο, οι πίνακες των τάξεων, η αυλή, κι ύστερα η συγκέντρωση όλων, επί Σπυριδάκι, έμεινε αλησμόνητη η ομιλία του φιλτάτου καθηγητή που τέλειωνε με το «αύριον αύριον το πάσχα του Θεού», κι εμείς μη ξέροντας από Ελύτη και τέτοια του βγάλαμε τ’ όνομα, ο Αύριον. Ήταν κι η παρέλαση, ως επί το πλείστον στις 25 Μαρτίου βάζαμε τα λευκά πουκάμισα, ανοιξιάτικοι, στις 28 Οκτώβρη τα μπλε πουλόβερ, τω καιρώ εκείνω που ξεχωρίζαμε εποχές, κι η πλατεία Μεταξά γεμάτη κόσμο, έκαμε η χούντα το πραξικόπημα στην Κύπρο, κι η 28η μαράθηκε, πλατεία Μεταξά αλλαξοπίστησε, πού να ανεχτούμε, κι ο Μεταξάς τράβηξε τα δικά του, δεν είπε αυτός το ΟΧΙ (άλλα είπε βέβαια γαλλικά ο άνθρωπος) αλλά ο ομιλητής έπρεπε να αποδείξει πως δεν είναι ο Μεταξάς που το είπε, οι δικτάτορες αποκλείονται, κι ήταν τότε κι ο Δούντας πρεσβευτής, πήγαινε από σχολείο σε σχολείο να μιλήσει, να δείξει πως η Ελλάδα της Δημοκρατίας δεν είναι η χουντική, κάπου τότε μας εισήλθε και το λεγόμενο «δοκίμιο της πρεσβείας της Ελλάδας» γιατί η νεολαία άκουγε Ελλάδα κι έβγαζε σπυράκια ερυθρά, η 28η υποτιμήθηκε, ήταν παλιοί καθηγητές που έζησαν τον καιρό του πολέμου στην Αθήνα και δεν το χώνευαν, έκλαιγαν, τόση υποτίμηση, πέρασε ο καιρός, ο κόσμος ξεχνά, η ημέρα ξαναπήρε την λαμπρότητά της, είναι και καλός ο καιρός σήμερα, Χρόνια πολλά Πανέλληνες, με τα ΟΧΙ ζούμε.
