Στέλιος Παπαντωνίου
Το συμφέρον του ισχυροτέρου,
δικαιοσύνη και ασφάλεια
Το συμφέρον του ισχυροτέρου
είναι ό, τι ισχύει στον φυσικό κόσμο, αλλά δυστυχώς και στις σχέσεις πολιτών
στην κοινωνία, όπως και μικρών και μεγάλων κρατών. Το μεγάλο ψάρι τρώει το
μικρό: αυτός είναι ο νόμος της φύσης, και ως φυσικά όντα οι άνθρωποι
συνεχίζουν εν πολλοίς να ζουν και να πολιτεύονται με αυτό τον νόμο.
Για να ξεπεράσει ο άνθρωπος
τον φυσικό νόμο και να ζήσει σε κοινωνία, επιζήτησε να θέσει ως
βάση της οργάνωσής του το δίκαιο, τον σεβασμό του άλλου. Σ’ αυτή την περίπτωση
δίκαιο δεν είναι το συμφέρον του ισχυρότερου αλλά κάποτε και του ασθενέστερου.
Δίκαιο είναι η αρμονία ανάμεσα στους πολίτες, να μην καταπατεί ο ένας τα
δικαιώματα του άλλου. Να ξέρει ότι η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που
αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Και όλα αυτά είναι τρόπος ζωής, που πρέπει
να διδάσκεται στα παιδιά, προπάντων με το παράδειγμα γονιών και δασκάλων.
Δυστυχώς, καθημερινά
παρακολουθούμε μέσω των ΜΜΕ συγκρούσεις μαθητών, γιατί ακόμα βρίσκονται στο
στάδιο του προσωπικού συμφέροντος, ο καθένας να θέλει να αναδείξει το δικό του
άτομο, να επιδείξει τη δική του δύναμη, να επιβληθεί εγωιστικά στον άλλο. Μέχρι
να ανέλθει στο επίπεδο να σέβεται τον άλλο, μπορεί να περάσουν χρόνια. Αν το
κατορθώσει. Το ίδιο ισχύει και στις σχέσεις των πολιτών, αφού και στο εσωτερικό
της χώρας μας δεν λείπουν τα παραδείγματα, ο ισχυρότερος να κατατρώει τον
ασθενέστερο. Γι’ αυτό και η απογοήτευση από την πολιτική ζωή, όταν συνοδεύεται
από την αδικία.
Σε λίγο καιρό έχουμε στην
Κύπρο εκλογές. Αυτό που περισσότερο χρειαζόμαστε, ύστερα από όλα αυτά,
είναι δίκαιους άρχοντες, οι οποίοι να σέβονται τα δικαιώματα των πολιτών
και προ πάντων να επιλέγουν αξιοκρατικά τους ανθρώπους οι οποίοι θα υπηρετήσουν
τον τόπο. Δικαιοσύνη και αξιοκρατία δεν έχουν σχέση με κομματικές
ταυτότητες. Είναι πανανθρώπινα ιδανικά στα οποία πρέπει να ασκηθούν οι πολίτες,
ώστε να ζήσουν όσο το δυνατόν ανθρώπινα και αρμονικά.
Όπως στις διαπροσωπικές
σχέσεις έτσι και στο διεθνές παρακολουθούμε καθημερινά την στάση των κρατών,
ιδιαίτερα των δυνατών, τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται, την διά της βίας
και της δύναμης των όπλων προσπάθεια επιβολής στους άλλους, ιδιαίτερα τους
μικρότερους.
Για μας στην Κύπρο το πιο
ζωντανό και καθημερινό σχεδόν παράδειγμα είναι η Τουρκία, με την βάρβαρη
εισβολή του 1974 και καταπάτηση κάθε κανόνα δικαίου, με τον ετσιθελισμό της να
επιβάλει παγκοσμίως την ύπαρξη ανύπαρκτου κράτους, με την επιδίωξη λύσης δύο
κρατών και εξίσωση της νόμιμης Κυπριακής Δημοκρατίας με το παράνομο ψευδοκράτος
της. Αλλά και ευρύτερα, στον ελληνικό χώρο, να καταλάβει το μισό Αιγαίο, ενώ διεθνώς
αναμιγνύεται σε άλλων τις υποθέσεις, παίζοντας το παιχνίδι του συμμάχου και της
Ανατολής και της Δύσης, και του ρυθμιστή των πραγμάτων σε μεγαλύτερη κλίμακα ή
ακόμα χειρότερα του ειρηνοποιού.
Ως μικρό κράτος με τις
αδυναμίες μας, στις σχέσεις μας με τα άλλα κράτη στηριζόμαστε εν πολλοίς
για την επιβίωση και ασφάλειά μας στο διεθνές δίκαιο και στους διεθνείς
οργανισμούς και στις αποφάσεις τους. Δυστυχώς όμως ζούμε σχεδόν καθημερινά τις
παραβιάσεις διεθνών κανόνων και κανονισμών. Κι έτσι μας μένει η γεύση της
αδικίας και της αδυναμίας. Ως μικρό κράτος δυσανασχετούμε με τις αδικίες των
μεγάλων, παρόλο που ξέρουμε πως οι κοινωνίες των ανθρώπων δεν είναι ούτε των
αγγέλων ούτε αγγελικά πλασμένες, ιδιαίτερα των τούρκων γειτόνων με την
επεκτατική χιτλερική πολιτική τους.
Επειδή όμως πρέπει να
επιβιώσουμε σ΄αυτό τον κόσμο, αφενός μεν απαραίτητος είναι ο σεβασμός του
δικαίου, αφετέρου όμως χρειαζόμαστε άμυνα σύγχρονη, που να παρέχει στο λαό το
αίσθημα της ασφάλειας και την πραγματική ασφάλεια. Όσοι περισσότεροι είναι
εμπλεγμένοι στη διαφύλαξη της χώρας, τόσο το καλύτερο, όποιας ηλικίας και των
δύο φύλων. Γιατί η διαφύλαξη της πατρίδας και η σωτηρία της είναι και πρέπει να
είναι η πρώτη μας μέριμνα.
Ασφάλεια των πολιτών και
δικαιοσύνη είναι τα διαρκή απαιτούμενα για την επιβίωσή μας ως λαού μέσα σ΄έναν
κόσμο όπου ακόμα βασιλεύει το συμφέρον του ισχυροτέρου.
