Κώστας Σάββα
Με τον ξάδελφο
Κώστα του Σαββή και της Αλεξάνδρας ζήσαμε τα παιδικάτα και τα νιάτα μας, και
στο Βουνό και στη Λευκωσία όπου είχε έρθει μαθητής στο Λύκειο Νεοκλέους. Καθόταν
σ’ ένα σπιτάκι απέναντί μας, ήσυχος, μελετηρός. Ο πατέρας μου θεωρούσε χρέος
στους δικούς του όσο μπορούσε να τους έφερνε στη Λευκωσία ή τέχνη να μάθουν ή
σχολείο να παν.
Στο Βουνό μαζί
κάναμε τους περιπάτους μας, ανεβαίναμε στο βουνό προς την Παναγία ή κατεβαίναμε
στο ποτάμι. Ήταν μια λίμνη εκεί, τα παιδιά έμπαιναν μέσα και χαίρονταν τη
δροσιά του νερού.
Ο θείος Σάββας
σιωπηλός, εργατικός. Η θεία Αλεξάνδρα δεν προλάβαινε. Παιδιά πολλά, κι ένας
φούρνος ν' ανάβει για ψωμιά. Τότε ήταν χαρά Θεού. Ανεβαίναμε στο δώμα του
σπιτιού τους, καθόμασταν καμιά φορά στην απόλυτη εκείνη ησυχία του απογεύματος,
ή κάποτε, όταν μας έπιανε το επαναστατικό, κρατούσαμε και κανένα γρόσι,
πηγαίναμε στου Ζαχαρία, παίρναμε στα κρυφά μια μπίρα, την μοιραζόμασταν κάτω
από την ελιά, κάποτε βραστή κάποτε παγωμένη, η επανάσταση ήταν το θαύμα, οι
μικροί πίνουν μπίρα.
Όταν κάποτε με
ρώτησε ο θεολόγος Θεοχάρης Σχίζας θεολόγος από πού τα πατρογονικά μου, είπα
Βουνό, τον Κώστα, το φως του Βουνού, τον ξέρεις; Ναι, ξάδελφος. Κι ήταν
πράγματι μέσα σ΄εκείνη τη στέγνια το φως του Βουνού. Εκτός από την βοήθεια στην
εκκλησιά, να ψάλλει με τον παππού, ήταν κι η δημιουργία της Χριστιανικής
νεολαίας, ΘΟΙ τα έλεγαν τότε, κι ένα θεατρικό είχαν ανεβάσει στο σπιτάκι εκείνο
που κατεδαφίστηκε, κοντά στην εκκλησία, σαν πύργος έμοιαζε, κι έγινε για λίγο κέντρο
των νέων. Τη θεατρική παράσταση όσοι την έζησαν δεν την ξεχνούν.
Πέρασαν τα
χρόνια, ο καθένας πήρε το δρόμο του, ο Κώστας στη Λεμεσό συνέχισε να ψάλλει σε
διάφορες εκκλησίες, ιδιαίτερα του αγίου Επικτήτου, τηλεφωνικά τα λέγαμε,
ψάλλαμε από τηλεφώνου, τα βρίσκαμε. Κάποτε όμως όλα τελειώνουν, κι
αποχαιρετούμε.
Να σαι καλά, Κώστα, εκεί που είσαι. Ο Θεός μαζί σου.
