ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΓΚΑΣ
Ο Παναγιώτης
Πέγκας ήταν ο σπάνιος άνθρωπος, ο άκακος, η άδολη καρδιά, ο καλός
οικογενειάρχης, ο σεμνός χριστιανός, ο
στενός φίλος, ο αγαπητός συνάδελφος, ο σεβαστός δάσκαλος, ο πατριώτης, ο αγαπημένος
μεγάλων και μικρών. Μειλίχιος, υπομονετικός, με το φωτεινό χαμόγελο από τη μια
και με την θέρμη του πατριώτη αγωνιστή από την άλλη.
Υπηρέτησε με ζήλο
την Παιδεία του τόπου ως καθηγητής στην Παιδαγωγική Ακαδημία, στο Παιδαγωγικό
Ινστιτούτο, και ως β.δ. και διευθυντής
σε Γυμνάσια και Λύκεια, φωτεινό πέρασμα γνώσης, επιστημονικής κατάρτισης και παιδαγωγικής
αγάπης.
Με βαθιά και
πλατιά γνώση του αντικειμένου του, προπάντων όμως με κατανόηση της νεανικής
ψυχολογίας, άνθρωπος με ήθος, εξ ου και ο αγαπητός των συναδέλφων, φοιτητών και
μαθητών.
Μια ψυχική λεβεντιά
που η αρρώστια δεν λύγισε. Με ανδρεία, αξιοπρέπεια, υπομονή κι ελπίδα
παρακολουθούσε την πορεία της υγείας του.
Αγκάλιαζε με τη
ζεστή του καρδιά φίλους και συναδέλφους, μαθητές και φοιτητές, δημοκρατικός,
ανεκτικός, με κάθε τρόπο φιλάνθρωπος, σφραγίδα γνησιότητας στις ανθρώπινες
συναναστροφές.
Πιστός
χριστιανός, με ριζωμένη παιδιόθεν την έλξη προς τις γειτονιές και εκκλησιές της
παλιάς Λευκωσίας, χαιρόταν με παιδική χαρά τη ζωή, προπάντων όμως μαράζωνε με τον
καημό της πατρίδας, τα πάθη και τη μοίρα της. Όχι μόνο άγρυπνα παρακολουθούσε τα
συμβαίνοντα αλλά και συζητούσε, έκρινε, εισηγείτο, ιδεολόγος και πατριώτης, ολόρθος
άνθρωπος με όραμα να δει τον τόπο μας ελεύθερο και τους ανθρώπους του ευτυχισμένους.
Η κοινή αποδοχή
του ως άριστου ανθρώπου, δασκάλου, οικογενειάρχη, πατριώτη και φίλου αποτελεί
απόδειξη πως στο πέρασμά του από την πρόσκαιρη αυτή ζωή μόνο λουλούδια μυροφόρα
φύτευε.
Θερμά
συλλυπητήρια στη γυναίκα του Χλόη και στα παιδιά και εγγόνια τους. Ο Θεός να τους
δίνει δύναμη κι αντοχή. Ο Θεός να τον αναπαύσει.
Στέλιος
Παπαντωνίου
