Ο ΦΙΜΩΜΕΝΟΣ,
ΕΚΜΗΣΤΗΡΕΥΣΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ
Η ποίηση έχει δρόμους
ανεξερεύνητους και σ’ αυτούς βαδίζει ο Χρίστος Τσιαήλης στην ανώνυμη δημιουργού
ποιητική συλλογή του «Ο ΦΙΜΩΜΕΝΟΣ, ΕΚΜΗΣΤΗΡΕΥΣΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ» τίτλος αποκαλυπτικός
του περιεχομένου. Ο ποιητής δεν λαλεί, αλλά τα ποιήματα, προς τον ποιητή και στον
αναγνώστη, από μια σπάνια οπτική ή ακουστική γωνία, εμπλουτισμένη με λεξιλόγιο
σύγχρονο και τεχνολογικά ζωντανό. Το άσαρκο πνεύμα των ποιημάτων, για να υπάρξει,
χειρίζεται λέξεις ή συλλαβές, χωρίς απαραίτητες σε άλλα ποιήματα συνδετικές,
γλωσσικές ή λογικές σταθερές, μέσα στη ρευστότητα και στη νευρικότητά του, μια
χειμαρρώδης ροή, που εκπλήσσει με την πρωτοτυπία αλλά και τη συνέπεια.
Το πρόβλημα της συγγραφής,
ποιος γράφει, ποιος υπαγορεύει, ποια η μυστική δίοδος του λόγου, αρχαιότατο μοτίβο,
με τον Όμηρο να παρακαλεί τη Μούσα και τον Ρωμανό να καταβροχθίζει το δοσμένο
άνωθεν βιβλίο ή κοντάκιο, μπορεί να αποτελούν σπάνιο θέμα ποιητικών συλλογών,
είναι όμως ο καθρέφτης του ποιητή και η συνομιλία εκ βαθέων προς εαυτόν, που
ενσαρκούται ως σώμα ποιήματος.
Συγκλονισμένος ή
ενθουσιασμένος ο ποιητής διαγράφει εαυτόν και ακούει τον έτερον εαυτόν,
τετελεσμένον ως ποίημα, υπακούοντας στο υστερόχρονο πρόσταγμα «άκου και γράφε».
Ο ΦΙΜΩΜΕΝΟΣ,
ΕΚΜΗΣΤΗΡΕΥΣΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ είναι μια πρόκληση του ποιητή προς τον αναγνώστη,
γιατί πρώτα ήταν στον ποιητή που -ευτυχώς- μας έχει συνηθίσει στα απρόσμενα.
Στέλιος Παπαντωνίου
