Στο τέλος, αρχή φιλοσοφίας το θαυμάζειν ή απορείν, πώς
βρέθηκε ο απόστολος Αντρέας στο άκρο της Κύπρου, ποιοι φιλόθρησκοι τον έκτισαν,
κι ο κόσμος να μαζεύεται εκεί και να θαυμάζει, και να απορεί για την ομορφιά
και τη γαλήνη του τοπίου, του ναού, των ανθρώπων, του ιερέα που αφιερώθηκε στο
ναό, κάνει θαύματα ο άγιος ακόμα; Τόσα χρόνια μικροί, όλος ο κόσμος στην Κύπρο
σ’ εκείνον απέβλεπε, το άκρο του νησιού ήταν πολύ κοντά στον καθένα μας, ο
άγιος Αντρέας βοήθειά μας, κάμε το θαύμα σου απόστολε Αντρέα μας, και του
παιρναν μεγάλες λαμπάδες και έμεναν εκεί στο μοναστήρι να τον υπηρετήσουν,
άντρες και γυναίκες, ταμένοι, η πίστη μεγάλη κι έβλεπαν το θαύμα, ίσως τώρα να
απομακρύνθηκε ή να τον απομακρύναμε, αλλά εκείνος εκεί, να ξαναχτίζεται σχεδόν,
να ανανεώνεται, να στέκεται καρτερικός, έστω και χωρίς εμάς, στο νου μας όμως στιβαρό
θεμέλιο, του κάθε Κυπρίου, απόστολε Αντρέα
μου, ξέρεις εσύ τι θέλουμε, ξέρεις εσύ…
