Γιατί οι χαρούλες και οι εντυπώσεις;
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Πόσες φορές να διαλαλήσει ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας πως, αν
δεν κάμει έμπρακτα βήματα για λύση η Τουρκία, το κυπριακό δεν λύεται; Γιατί λοιπόν
έχουν ακόμα πολλοί την εντύπωση πως η λύση - όποια και να’ ναι, εις βάρος μας- εξαρτάται από τον Ακκιντζί και τον
Αναστασιάδη; Ως τώρα η δική μας πλευρά ακολουθεί κατά πόδας τις επιφοιτήσεις
Ακκινζί καθοδηγούμενου κατ’ ευθείαν από τον Ερντογάν: πάμε Μοντ Πελεράν για να
συζητήσουμε το εδαφικό, διακόπτουμε, ερχόμαστε, ξαναπάμε, και η γραμμή της
Τουρκίας ουδόλως αλλάζει, το ίδιο άτεγκτη. Ούτε χάρτη είδαμε, ούτε υποχώρηση,
αντίθετα κατηγορούν εμάς για μαξιμαλισμό. Κι εμείς περιμένουμε την καλή θέληση,
που δεν υπάρχει και δεν φαίνεται, αντίθετα άλλα φανερώνει η συρμή του φιδιού:
ένα Ερντογάν να αμφισβητεί διεθνείς συνθήκες, τη Λωζάνη, να ονειρεύεται και
πάλι μια Οθωμανική Αυτοκρατορία, να διακηρύσσει πως έχει επεκτατικές βλέψεις σε
γειτονικές του χώρες, κι όμως να αφήνεται ανενόχλητος. Αυτεπαγγέλτως δεν
επεμβαίνει το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να τον ανακαλέσει σε τάξη,
τον τόσο με Χίτλερ όμοιο, κι η Ευρώπη σε σκέψη.
Κι ενώ η Τουρκία συνεχίζει το χαβά της, κάθε φορά που αρχίζουν συνομιλίες
για τη λύση του κυπριακού, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας υποβιβάζεται σε
κοινοτάρχη, ισότιμο του παράνομου, κάτι που έχει αντίκτυπο όχι μόνο στη διεθνή
σκηνή αφού οι περισσότεροι βλέπουν και σε χάρτες και πληροφορούνται με πολλά
και διάφορα μέσα πως στην Κύπρο υπάρχουν
δυο κρατίδια, αλλά και στα μυαλά πολλών ελληνοκυπρίων η εικόνα της Κυπριακής
Δημοκρατίας φθείρεται, αφού την βλέπουν ως ένα κρατίδιο, ισότιμο του
ψευδοκράτους, τεθνεώσα, ενώ καλλιεργούν μέσα τους όσα η τουρκική προπαγάνδα
έχει ως τώρα διασπείρει. Μερικές φορές μάλιστα είναι οφθαλμοφανέστατη η
φιλοτουρκική στάση πολλών και το ανθελληνικό τους μένος, ιδιαίτερα
τελευταία με τη μελετημένη στάση Κοτζιά στο θέμα των εγγυήσεων και τις δηλώσεις
Τσίπρα για συμμετοχή σε διεθνή διάσκεψη μόνο για να καταργηθούν οι εγγυήσεις σε
νέα διευθέτηση του κυπριακού.
Αντί να χαιρετιστεί η ελληνική στάση, κατακρίνεται, ενώ η Τουρκία
παραμένει στο απυρόβλητο, λογικά ανεξήγητα πράγματα. Με μια Ερντογανική Τουρκία
να ονειρεύεται την ανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κι ένα πιόνι της Άγκυρας
στην Κύπρο, όπως κι αν ονομάζεται, λύση δεν βλέπουμε, εκτός αν έχουμε
αποφασίσει να δώσουμε λύση, την όποια λύση, αλλά αυτό θα είναι η μέγιστη μας πλάνη,
γιατί έτσι διαγράφουμε κάθε τι νόμιμο που πετύχαμε με την ένταξή μας στην
Ευρωπαϊκή Ένωση, κάθε συμφωνία που υπογράψαμε με εταιρείες και γειτονικά μας κράτη
για την εκμετάλλευση του φυσικού μας πλούτου και μετατρέπουμε το κάθε παράνομο
κατασκεύασμα του ψευδοκράτους σε νόμιμο, από τους ένοπλους τις χιλιάδες, ως τους
έποικους τις χιλιάδες.
Ας μην επιρρίπτουμε λοιπόν συνεχώς ευθύνες στην πλευρά μας για την
όποια αποτυχία στις συνομιλίες, κι ας αντιληφθούμε τα σχέδια του Ερντογάν και τα
από το 1950 της Τουρκίας εναντίον της Κύπρου. Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως πρέπει
να υποτάξουμε και την ελεύθερη Κύπρο στην Τουρκία με την υπογραφή μας, γιατί
δήθεν έτσι θα διασώσουμε την Κατεχόμενη γη μας, αλλά –δυστυχώς για πολλούς- όλα
αυτά καλούν σε εγρήγορση και ετοιμότητα για τη διαφύλαξη της ελευθερίας μας και
της αξιοπρέπειάς μας. Δυστυχώς έχουμε να διανύσουμε δρόμο στερήσεων και αγώνα.
Κακή λύση όμως του κυπριακού θα έχει επιπτώσεις και σε μας και στα παιδιά και
στα εγγόνια μας και σ’ όλο το ελληνικό έθνος. Η Τουρκία δεν φαίνεται να είναι
έτοιμη για επίδειξη καλής θέλησης εμπράκτως. Τα δε λόγια της, μέσω Ερντογάν,
μάλλον αρπακτικά είναι παρά φιλικά και ειρηνικά. Οπότε γιατί οι χαρούλες και οι
εντυπώσεις;
