Λύση άλυσις διάλυση
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Φυσιολογικά, όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται κοντά στη λύση ενός
προβλήματός του νιώθει ευτυχής, γιατί ελευθερώνεται από βάρος, κάποτε
δυσβάστακτο. Από του Προέδρου της Δημοκρατίας και των πέριξ κύκλων του κυκλοφορεί
τελευταία πως ως το τέλος του χρόνου η λύση του κυπριακού θα είναι τετελεσμένο
γεγονός. Άρα θα έπρεπε οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας να νιώθουν
ευδαίμονες, αφού θα απαλλάσσονταν από τον τουρκικό ζυγό που επιβλήθηκε στα
σκλαβωμένα εδάφη μας, οι πρόσφυγες θα ήταν έτοιμοι για επιστροφή, οι διάφορες
υπηρεσίες θα έκαμναν τους προϋπολογισμούς τους για τη λύση και τις αναγκαίες
υποδομές, τα σχολεία θα ετοίμαζαν τους μαθητές για τη νέα ζωή με την επάνοδο
στα σπίτια μας. Δεν μιλώ για τους φοιτητές, γιατί αυτοί είναι ανύπαρκτοι στην
πολιτική ζωή του τόπου και αμέτοχοι στο μεγάλο μας εθνικό πρόβλημα.
Αντί όμως όλων τούτων, κατήφεια παρατηρείται σε μεγάλο μέρος
του ελληνικού κυπριακού λαού, προβληματισμός, φόβος και αγωνία μπροστά σ’ ένα
άγνωστο, για το οποίο ευθύνονται εξολοκλήρου οι κυβερνώντες, αφού δεν
διαφωτίζουν το λαό για τις εξελίξεις που ακούν πως υπάρχουν αλλά δεν ξέρουν
ακριβώς ποιες είναι, για τις συγκλίσεις που ακουστά τις έχουν αλλά δεν τις έχουν
ψηλαφίσει. Σκοτεινή νεφέλη επικάθηται. Η Βουλή συζητά το κυπριακό πριν ο Πρόεδρος
της Δημοκρατίας διαφωτίσει για τις εξελίξεις τους αρχηγούς των κομμάτων, στη δυσκολότερη
καμπή το εθνικό συμβούλιο δεν συγκαλείται από τον υπεύθυνο, που προτιμά τις κατ’
ιδίαν συναντήσεις, ακόμα κι αυτή τη στιγμή που έπρεπε να ομονοούμε δεν το
μπορούμε, αφού οι πολλοί ζούμε στην άγνοια κι ο καθένας ζει με το νεφέλωμά του.
Το χειρότερο μάλιστα είναι πως όλα όσα η δική μας πλευρά διαλαλεί διαψεύδονται
αμέσως από τον τουρκοκύπριο εκπρόσωπο του Ακκιντζή, ο οποίος φαίνεται πως δεν
νικά μόνο στις καππακωτές αλλά και κατευθύνει την ατζέντα και καθορίζει χρόνους
και πράγματα.
Επειδή έχουμε ήδη διαψευστεί πολλάκις, γι’ αυτό και δεν
έχουμε και πολλή εμπιστοσύνη σε όσα η επίσημη πλευρά μας διαλαλεί. Μην πούμε
πως καταντήσαν μερικοί ο βοσκός ο ψεύτης. Αλλά κάπως έτσι νιώθουμε. Ακόμα και οι διακηρύξεις από επίσημα
ελληνικά στόματα δεν μας καθησυχάζουν, γιατί ξέρουμε πως εύκολα μεταβάλλεται το
ναι σε όχι και το όχι σε ναι. Η επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα μπορεί να μας χαροποίησε
φιλολογικά, ακούσαμε όμως και τις απόψεις
και απαντήσεις του στα ερωτήματα για τα κατοχικά στρατεύματα της Τουρκίας στην
Κύπρο, που δεν ήταν παρά υπεκφυγές. Η μόνη που άρχισε δειλά να εκφράζεται
τελευταία, η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις δηλώσεις για την κατάσταση στην Τουρκία και
με τις ειδοποιήσεις πως πρόκειται για ένα μη φιλελεύθερο κράτος, οδηγούν κάπως
τα θέματα στη σωστή τους θέση. Γιατί και πάλι προβάλλουν σ’ εμάς το ερώτημα, «είστε
βέβαιοι πως με τη λύση του κυπριακού η Τουρκία θα ξεκουμπιστεί από την Κύπρο ή
μήπως μέσω του ψευδοκράτους θα την εισαγάγετε μέσα στην καρδιά της Ευρώπης και
έτσι θα επεμβαίνει στην ευρωπαϊκή πολιτική με τα βέτο των τουρκοκυπρίων!»
Όσο για τη διαφύλαξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι δηλώσεις
του Προέδρου της δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικές για την ύπαρξή της. Κι όμως ορκίστηκε
πίστη στο σύνταγμά της και στους συνάδοντας αυτώ νόμους.
