Στέλιου Παπαντωνίου
Δικαιωμάτων εφευρετήριο
Δεν το είχα
συνειδητοποιήσει, όπως –νομίζω- ούτε άλλοι: το ότι η τουρκική εισβολή και ο
μεγάλος πόνος που προκάλεσε μπορούσε να οδηγήσει τον Έλληνα της Κύπρου στο να
απωθεί στα ενδότερα του εαυτού του πράξεις ή παραλείψεις του που αναξέουν
πληγές. Και μια τέτοια πράξη είναι η είσοδος στα Κατεχόμενα από την Τουρκία
ελληνικά εδάφη μας. Για να μπει κανείς – όπως λένε- χρειάζεται να επιδείξει
ταυτότητα ως εισερχόμενος εις ξένην χώραν. Αυτή την πράξη ή την έχουν πολλοί συνηθίσει
και φαίνεται ως η «καλημέρα» που λέμε σε γνωστούς και αγνώστους το πρωί, ή στην
αρχή κάποιος θα ντράπηκε, ύστερα το συνήθισε ή το αποφάσισε πως δεν θα ντρέπεται,
αφού τον διαβεβαίωσε και ο τότε γενικός εισαγγελέας πως «δεν είναι οι πολίτες
που αναγνωρίζουν κράτη». Αλλά ο Ντεκτάς κάτι ήξερε που έλεγε πως κι αυτό θα το
συνηθίσουν οι ελληνοκύπριοι, πως εδώ υπάρχει «κράτος», εννοώντας το μόρφωμά
του.
Οτιδήποτε
και να συμβαίνει, σε μένα π.χ. δεν δίνει κανείς την ταυτότητά του, αν την
ζητήσω, και θα ρωτήσει με ποιου το δικαίωμα και ποιος είμαι. Για να την δίνουν
όσοι παν στους Τούρκους αστυνομικούς στο φυλάκιό τους, σημαίνει πως ξέρουν ποιοι είναι απέναντί τους και
πως έχουν εξουσία να τους ζητούν ταυτότητα κι οι επισκέπτες την δίνουν για να
πάρουν άδεια να εισέλθουν στα Κατεχόμενα από τον τουρκικό στρατό ελληνικά εδάφη
μας.
Κι εδώ είναι
ανάγκη να γίνει η διάκριση ανάμεσα στην «άδεια» και στο «δικαίωμα». Οι Τούρκοι
δίνουν άδεια. Δεν κατοχυρώνουν κανένα δικαίωμα. Όσοι μπαίνουν, εισέρχονται επί ιδίω κινδύνω, κι αν συμβεί οτιδήποτε- όπως
εκείνη τη νύχτα το πραξικόπημα εναντίον του Ερτογάν- κανένας δεν τους εγγυάται
ασφάλεια, κι εδώ είναι μεγάλη κι η ευθύνη της Κυπριακής Δημοκρατίας που αφήνει
ακάλυπτους τους πολίτες της.
Αν ήταν
δικαίωμα το να μπαινοβγαίνουν οι ελληνοκύπριοι στα Κατεχόμενα, δεν θα
χρειαζόταν άδεια. Για να χρειάζεται, δεν είναι δικαίωμα. Γιατί τελευταία
παρατηρείται ένα «εφευρετήριο» δικαιωμάτων πρωτάκουστο. Μη έχοντας οι Έλληνες της
Κύπρου, πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, κανένα δικαίωμα στα Κατεχόμενα από
τα τουρκικά στρατεύματα ελληνικά εδάφη μας, πλάθουμε με τη φαντασία διάφορα όπως
π.χ. είναι «δικαίωμά μας να πηγαίνουμε στη Σαλαμίνα και να παρακολουθούμε
θέατρο» ή άλλο, είναι «δικαίωμά μας να
καθόμαστε στα κέντρα της Κερύνειας και να απολαμβάνουμε την ομορφιά της». Αυτό
ονομάζεται «το δικαίωμα απόλαυσης της ομορφιάς των κατεχομένων μας».
Από ό, τι
αντιλαμβάνομαι, μεγάλη δυστυχία επέπεσε στον τόπο, και ψάχνουμε να την
ξορίσουμε, μια με λειτουργίες και εσπερινά μια με παραστάσεις, μια με
εφευρέσεις νέων δικαιωμάτων, ως της απόλαυσης της ομορφιάς.
Δεν πρέπει όμως
ποτέ να ξεχνάμε και να μη συγχυζόμαστε, πως τα κύρια δικαιώματά μας είναι τα
ανθρώπινα δικαιώματα, κατοχυρωμένα παγκοσμίως από τον ΟΗΕ και από την Ευρωπαϊκή
Ένωση. Να μου στερήσουν το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης, εγκατάστασης στο
σπίτι μου, επιστροφής των προσφύγων στα σπίτια τους και να βαυκαλίζομαι πως έχω
το «δικαίωμα απόλαυσης της ομορφιάς της Κερύνειας»; Ύψιστε Κύριε!
Ο
Πενταδάχτυλος πώς φαίνεται από τις ελεύθερες περιοχές; Απολαμβάνει κανείς την
ομορφιά του; Με τα τούρκικα μπαϊράκια, ίσως να είναι το μόνο βουνό για Νόμπελ,
με φυτρωμένες τούρκικες σημαίες! Αισθητική απόλαυση νιώθει κανείς ή δεν νιώθει!
Αν δεν νιώθει λόγω τουρκικών σημαιών, πώς νιώθει αισθητική απόλαυση στην
Κερύνεια; Δεν υπάρχουν εκεί τούρκικες σημαίες, δεν υπάρχουν οι ψυχές των νεκρών
μας; Και τα σώματά τους ακόμα κάτω από τα πόδια των επισκεπτών!!! Είναι να
απορεί κανείς, μάλιστα όταν δηλώνουν οι επισκέπτες πως περνούν καλά! Κρίμα.
