Τα μεγάλα λόγια και οι αποφάσεις

Τα μεγάλα λόγια και οι αποφάσεις

του Στέλιου Παπαντωνίου

“Αυτή την ώρα δεν χρειάζονται τα μεγάλα λόγια, χρειάζονται οι μεγάλες αποφάσεις που θα πρέπει να λαμβάνονται με βάση πάντα το καλώς νοούμενο συμφέρον του συνόλου του λαού μας”. Αυτά είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στα αποκαλυπτήρια, ποιων δε θυμάμαι, πολλά αποκαλυπτήρια γίνονται τελευταία, ίσως τα μόνα που μένουν στο κρυπτό είναι οι χάρτες και οι συγκλίσεις των «ηγετών». Το πόπολο, ο κυρίαρχος λαός, θα πληροφορηθεί την τελευταία στιγμή!

Αναφερόμενος σε  αποκαλυπτήρια, πλην των ημετέρων,  να μιλήσω και για αυτά του Ταλάτ ή του Ακκιντζί μια και τον Έρογλου τον ξέρουμε από καιρό. Ελληνοκύπριοι προσκαλούν τον πολέμαρχο του ’74 Ταλάτ, τον συνεργάτη και σύντροφο, να μιλήσει και μας λέει κατάμουτρα πως δεν μπορεί χωρίς εγγυήσεις της Τουρκίας, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τουρκική  αρβύλα. Κι ο Ακκιντζί  δεν μπορεί να ζει με τους ελληνοκύπριους,  μόνο 20% των «αλλοκοινοτητών» θα επιτρέπεται από τις «συνιστώσες στο νέο ομοσπονδιακό κράτος». Κι όταν πληθύνουν, ρωτά ο κόσμος, θα τους εξορίζετε, θα τους σκοτώνετε, θα τους στειρώνετε;  Μίλησε κι ο Έρογλου και συμβούλεψε τον Ακκιντζί: καμιά υποχώρηση! Στο τέλος πάλι θα φταίμε εμείς! Δυστυχώς τραγουδούν και οι δικοί μας πρώην και τέως, Βασιλείου και Χριστόφιας, πλήρως εναρμονισμένοι με τους ηγέτες των τουρκοκυπρίων, μην τους αποβάλουν από τη χορωδία! 

«Όλα κατοχυρωμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα» -μεγάλος λόγος- κάτι σαν τον Μιχαλιό που τον έθαψαν κι εξείχε το πόδι του, αύριο που θα βγαίνουμε περιττοί και περισσοί οι από το ένα κρατίδιο στο άλλο, να δω εγώ «δικαιώματα» πλην των όσων ήδη είναι κουτσουρεμένα! 
Ο Πρόεδρός μας όμως εκτός από τα μεγάλα λέει  και μικρά λόγια, όπως: «όλα εξαρτώνται από την Τουρκία», που «θέλω να ελπίζω πως θα». Αυτός ήταν ο πιο μικρός και πιο αληθής λόγος: «θέλω να ελπίζω πως θα.» (ώσπου να βκει τσιαήριν)

Κατά τα άλλα, στο λόγο του Προέδρου, μάς  συγχύζει και αυτό το «συμφέρον του συνόλου του λαού.» Ενώ ο φερόμενος ως ηγέτης των Τουρκοκυπρίων μόνο για τα συμφέροντα των Τούρκων ενδιαφέρεται και το μόνο που τον νοιάζει είναι πώς να καταφάει τις ελληνικές περιουσίες και να τις μοιράσει στα βρακοφορεμένα  εισαχθέντα της Ανατολίας, ο δικός μας ενδιαφέρεται και για τους Τουρκοκυπρίους.  Όμως ο «σύνολος λαός» είναι ο κυπριακός, Ελλήνων και Τούρκων, στην  πλειονότητα πράγματι Τούρκων, αλλά και πολλοί Τουρκοκύπριοι δεν είναι παρά φερέφωνα της Τουρκίας ενώ οι Ελληνοκύπριοι γίναμε ένα πολυπολιτισμικό- από τη λέξη να καταλάβει κανείς-συνονθύλευμα.  Πάλι δηλαδή το συμφέρον της Τουρκίας, δηλαδή του Ερντογάν. 

Μα ποιος είναι αυτός ο Ερντογάν;  Ο άνθρωπος που δεν αρκείται στο κράτος του, αλλά έχει –λέει- υποχρεώσεις έναντι όλων των μωαμεθανών ή Τούρκων, όπου κι αν βρίσκονται στον κόσμο, μια παντουρκική αυτοκρατορία- ένα όνειρο. Αλοίμονο στο Αιγαίο, στη Θράκη, στη Θεσσαλονίκη, προπάντων στη Μοσούλη και το Κιρκούκ, γενικά στο Ιράκ και στους Κούρδους. Νέος Χίτλερ ετέχθη ημίν. Αν δεν το καταλάβαμε, ουαί. Αν δεν λήφθηκε το μήνυμα ουαί. Ωσάν η Οθωμανική αυτοκρατορία να γεννήθηκε στα εδάφη που σήμερα κυβερνά η Τουρκία, χωρίς να έχει προηγουμένως υποτάξει λαούς με Ιστορία και Πολιτισμό, τους οποίους και πάλι θέλει να καταβροχθίσει, γιατί αυτό είναι το οθωμανικό και τουρκικό πνεύμα, της επέκτασης εις βάρος των άλλων πολιτισμένων λαών. Κι ο Χίτλερ τα ίδια έκανε.

Αλλά εμείς- όπως όλοι οι λαοί του κόσμου- την ελευθερία μας θέλουμε, όχι την τουρκοποίηση. Στις μεγάλες αποφάσεις του Προέδρου μας, λοιπόν, που χρειάζονται αυτή την ώρα, ελπίζουμε να μην περιλαμβάνεται και η Κυπριακή Δημοκρατία ως προτεκτοράτο της αδηφάγας γείτονος. Γένοιτο!