Των σταυρών της Αντιγόνης
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Κάπου εκεί, στης Υψώσεως του Σταυρού,
λέμε να ανυψώσουμε τον σταυρό της Κύπρου, ελεύθερης και τουρκοκρατούμενης, και
να καλέσουμε εις συλλογιστική επί του πρακτέου.
Η ελεύθερη από τουρκικά στρατεύματα έχει τις παρατάξεις της, τους φόβους
της, τις ελπίδες κάποιοι, απελπισμένοι οι περισσότεροι. Στα τουρκοκρατούμενα
κατάλαβαν πως λιγοστεύουν επικίνδυνα, οι ξένοι είναι από άλλο πλανήτη, χωρίς
καμιά σχέση με τους γηγενείς. Τρέξτε να το λύσετε και τι θα γίνει, σε λίγο ο
Κρέοντας θα απαγορέψει τις ταφές των αντιπάλων του, όπως στην Τουρκία, όπως και
στην τραγωδία Αντιγόνη, που ο Κρέοντας απαγόρευε την ταφή του Πολυνείκη, θα
εξορίζει στην Κύπρο τους εχθρούς του, κι αφού τουρκοκύπριοι δεν θα υπάρχουν με
ποιους θα συνομιλείτε; ( Και θα την ανεβάσουν –την τραγωδία- με διπλωματικό
τρόπο στη Σαλαμίνα πάλι, που την κατήγαγαν από σύμβολο της ελληνικότητάς μας σε
υποκριτικό διακοινοτικό ειρηνευτικό πανηγύρι, γιατί κάπου η Αντιγόνη λέει πως «γεννήθηκε
για ν’ αγαπά κι όχι για να μισεί»). Μα δε σου αρέσει η Ειρήνη; Να που ακόμα κι
αυτή εξαρτάται από τον Κρέοντα, τον αντιδημοκρατικότερο των Τουρκών, τον Ρομπέν
των πραξικοπημάτων, που πρέπει να εκπαραθυρώσουμε από κοινού, Έλληνες και Τούρκοι
της Κύπρου από την Κύπρο, αν θα έχουμε ποτέ λύση.
‘Οσοι δεν χώνεψαν πως ο Ακκιντζί απλά
εκτελεί ενώ ο Ερντογάν διατάσσει, είχαν την τελευταία ευκαιρία να το καταλάβουν,
με την απόφαση της ψευδοκυβέρνησής τους να διατηρήσουν τη θερινή ώρα, κατά τας
ορέξεις του κυρίου τους. Και ο μικρός Ακκιντζί δεν τόλμησε την κυπριακή και
ευρωπαϊκή απάντηση, αλλά υπάκουσε στον Κρέοντα, τα όνειρα γκρεμίστηκαν, οι
σύνοικοι διερωτώνται τι θα γίνουν με τόσους έποικους που άλλαξαν τη ζωή τους
και απειλούνται με ακόμα περισσότερους, κι εκείνοι κι εμείς. Κι αυτό το βιολί
των απειλών θα συνεχίζεται επ’ άπειρον. Γι’ αυτό η Τουρκία πρέπει με κάθε θυσία
μας να παραμεριστεί. Με το παραμικρό,
και να μην υπάρχει αφορμή, θα την εφευρίσκει ή θα την κατασκευάζει. Η ιστορία
είναι πλήρης από τέτοιες εφευρέσεις της, δεν ξέρω αν προτάθηκε για Νόμπελ προβοκάτσιας
ή εθνοκάθαρσης ή εκκαθάρισης αλλόγλωσσων και αλλοεθνών στα χώματά της. Πάντως
καταφέρνει να καταπατά τον κάθε νόμο, την κάθε συμφωνία, και να παρουσιάζεται
μάλιστα και διώχτης της τρομοκρατίας, αλλά καμιά συγγνώμη δεν ζήτησε από κανένα. Απέναντι σ’ αυτή την ερντογανική ύβρη, μόνο
όπλο μας η Κυπριακή Δημοκρατία, κι ήρθε η ώρα να αποδείξει ο Πρόεδρος πως
σέβεται τον όρκο που έδωσε, για διατήρησή της, γιατί φαίνεται πως ο ξενοκίνητος
Ακκιντζί παίρνει χωρίς να δίνει ή δεν συζητά, παρόλο που βλέπει τη μητρική του θηλιά
που σφίγγει πρώτα πρώτα γύρω από την κοινότητά του.
Η συνεχής ευρεσιτεχνία της τουρκικής
πλευράς σε όρους και συζεύξεις στο κυπριακό, για παράδειγμα συνδυασμός
επιστροφής Μόρφου με εγγυήσεις, συνδυασμός συναισθήματος με επίσημη αρπαγή και κλοπή
των σπιτιών και περιουσιών μας που δε θα λέγεται κλεφταποδοχή αλλά «θεραπεία»
των δικαιωμάτων μας, ο συνδυασμός του ανύπαρκτου φόβου των τουρκοκυπρίων πως θα
τους επιτεθούμε με την δήθεν ανάγκη για παρουσία τουρκικού στρατού, η απομόνωσή
τους, στην οποία και σήμερα οδηγούνται με τις τουρκοθρεμμένες αποφάσεις τους, όλα αυτά και άλλα που δεν προλαβαίνουμε αυτές
τις μέρες, μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως, η έστω και κατ’ ελάχιστον δίκαιη επίλυση
του κυπριακού είναι ανέφικτη. Άδικη και μη λειτουργική, τι λύση θα είναι! Η
απάντηση δόθηκε πριν ακουστεί το ερώτημα: εισηγούμαι να διαφυλάξουμε την Κυπριακή
Δημοκρατία ως κόρην οφθαλμού. Αν δεν μας αρέσει, βγάζουμε τα μάτια μας. Οι
τουρκοκύπριοι θα συνεχίσουν να κοχλάζουν μέσα στο παράνομο καζάνι τους με τον
Κρέοντα να διατάζει, εκτός αν καταλάβουν πως με την Κυπριακή Δημοκρατία διασώζουν
και την ύπαρξη και το χαρακτήρα τους, ενώ χώρια της θα βράζει η κόλαση του Κρέοντα και δε θα υπάρχει Αντιγόνη.
Η συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας συμφέρει και στους τουρκοκύπριους και
στους ελληνοκύπριους.
Θέμα εισβολής και κατοχής
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Και ξαναρχόμαστε πάλι στην αρχή, πως το πρόβλημα της Κύπρου
είναι η τουρκική εισβολή και η κατοχή μέρους του εδάφους της από ξένα
–τουρκικά- στρατεύματα, που εισέβαλαν
παράνομα για να αποκαταστήσουν δήθεν τη συνταγματική τάξη ύστερα από το
πραξικόπημα της ελλαδικής χούντας, και αντί τούτου, παρόλη την επιστροφή
Μακαρίου και της συνταγματικής τάξης, οι ίδιοι με τα στρατεύματά τους
παραμένουν στον τόπο για σαράντα δυο χρόνια, καταλύοντας κάθε αρχή δικαίου,
μετακινώντας βίαια κατοίκους, επιβάλλοντας τη δική τους σχεδιασμένη λύση, τη
διχοτόμηση του νησιού και την αλλαγή της δημογραφίας του, αφού εισάγουν
παράνομους έποικους που κατάντησαν μαρτύριο πρώτα για τους ίδιους τους
τουρκοκύπριους και ύστερα μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της όποιας λύσης.
Η Αριστερά συνηθίζει να συνδιαλέγεται με τους αριστερούς
τουρκοκύπριους, αλλά δεν τίθεται θέμα έξωσης της Τουρκίας, παρά μόνο με βάση
τις δικές τους θεωρίες, προσπαθούν να ενώσουν την εργατική τάξη, τους
εργαζομένους, τους φοιτητές που εμφορούνται με τα ίδια θεωρητικά σχήματα, να
νιώθουν μεν κύπριοι, μακριά από εθνικισμούς, αλλά η μητέρα των τουρκοκυπρίων
δεν υπέστη καμιά αλλαγή, δεν υπέστη καμιά έστω και θεωρητική επίθεση ως
επιτεθείσα χώρα.
Και όμως, αν τα κόμματα θα ήθελαν να έχουν συνεργασία με τα
τουρκοκυπριακά, ο στόχος τους πρέπει να είναι η συνένωση των δυνάμεων για να
απαλλαγεί το νησί από την Τουρκία. Ο Δημήτρης Χριστόφιας νόμιζε πως θα επιτύχει
αν τα’ βαζε και με τις δυο μητέρες πατρίδες, εισήγαγε τον όρο συνομιλίες «κυπριακής
ιδιοκτησίας», μακριά οι μητέρες πατρίδες, αλλά τίποτε δεν κατάφερε, αφού οι
τουρκοκύπριοι στραγγαλίζονται από τον τουρκικό στρατιωτικό και τώρα ερντογανικό
ζυγό.
Και ο Ακκιντζί λέει πως είναι η τελευταία ευκαιρία, αλλά δεν
δείχνει να έχει καταλάβει ποιο είναι το συμφέρον της κοινότητάς του, αφού μένει
με τις πράξεις του προσκολλημένος στην Τουρκία και μάλιστα αυτός και η
ψευδοκυβέρνησή του ακολουθεί τον Ερντογάν κατά πόδας. Οι τουρκοκύπριοι
κινδυνεύουν περισσότερο από τους έποικους παρά από τους ελληνοκύπριους και το
γνωρίζουν πολύ καλά, άμεσα.
Αν οι συνομιλίες τώρα είναι τελευταία ευκαιρία για τους Έλληνες
της Κύπρου άλλο τόσο είναι και για τους Τούρκους της Κύπρου, για όλους τους
πραγματικούς της κατοίκους που έχουν να μοιράσουν κοινές θύμησες και ήθος, παραμένοντας
ο καθένας ο εαυτός του.
Διακηρύξεις επί διακηρύξεων
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Εκεί που διακηρύττει ο κύριος
Μπαν Κι Μουν ότι βρισκόμαστε στο τέλος
των συνομιλιών και ονειρεύεται τη λύση του κυπριακού, για την οποία τόση φαιά ουσία
σπατάλησε (!) κι ενώ ο Άιντα βρίσκεται στην Αθήνα για να πείσει πως πρέπει κι η
Ελλάδα να αναλάβει μέρος στις εγγυήσεις, (ξεχνώντας πως το διχτατορικό καθεστώς
της Ελλάδας επενέβη στην Κύπρο με πραξικόπημα το 1974, άρα δεν σεβάστηκε την
ακεραιότητά μας, ενώ η Τουρκία εισέβαλε εντός δεκαπέντε ημερών, με την πρόφαση
πως σπεύδει να αποκαταστήσει την διασαλευθείσαν τάξιν και τα’ καμε γης μαδιάμ,
ούτε αυτή σεβάστηκε την ίδια την ύπαρξή μας, παρά μόνο βρήκε την ευκαιρία να
σκοτώσει, να βιάσει, να εξαφανίσει, να αλλάξει δημογραφία, να μετακινήσει
πληθυσμούς για να εφαρμόσει τα από το 1956 σχέδιά της διχοτόμησης του νησιού,
με την ευλογία των Άγγλων,) κι ενώ λοιπόν μας δίνουν οι ξένοι και μερικοί δικοί
την εντύπωση πως βρισκόμαστε στο τέλος και κοντά στη λύση, έρχεται και ο κύριος
Ακκιντζί, πολλά υποσχεθείς κατά την άποψη πολλών και δικών μας, διαψεύσας όμως
και διαψευσθείς, δηλώνει λοιπόν ο ηγέτης
της τουρκοκυπριακής κοινότητας πως θα κάμουν σύντομα οι σύνοικοι κουρπάν μπαϊράμ
όχι απομονωμένοι αλλά στο κέντρο της οικουμένης, με τα ρολόγια πίσω ως Τούρκοι,
με τη δική τους κρατική οντότητα όμοια με των Γριστιανών, με τα ίδια δικαιώματα
ως ιδρυτικό συνιστών κράτος, και ας χαρούν οι λαοί, γιατί αίρεται μια μεγάλη
αδικία, ένας λεγόμενος «λαός» επανέρχεται στις τάξεις των λαών, στις οποίες
ουδέποτε υπήρξε.
Μια κοινότητα ήτονε, το 18% ενός
πληθυσμού ούτε εκατομμυρίου, μειονότητα ήτονε, αν περάσει ακόμα και σήμερα
κανένας από τα χωριά τους στην Πάφο διερωτάται αυτοί οι άνθρωποι μονάδες ή
δεκάδες μέσα στο άπειρο πώς ζούσαν και τι ζωή έκαμναν, τι πολιτισμό
γεωργοκτηνοτροφικό είχαν, αλλά ζούσαν ευτυχισμένοι, μέχρι που πήραν τη διαταγή
από τον Ντεκτάς να αρχίσουν φασαρίες, για να μετακινηθούν, ώστε σιγά σιγά να
συγκεντρώνονται και να ζητούν ίδρυση τουρκοκυπριακής διοίκησης και ύστερα
«κράτους» όλα σε εισαγωγικά, γιατί το ίδιο ανθρώπινο σύνολο πρώτα ήταν
μειονότητα, κοινότητα, ύστερα ονομάστηκε «λαός», για να μπορεί να ζητά ίδρυση
κράτους, ύστερα μετακινήθηκε σε καταληφθέντα εδάφη, για να λέει πως έχει
«έδαφος», απαραίτητο για να γίνει κράτος, και την ίδια διοίκηση ανέβασε σε
κρατικό μόρφωμα, για να λέει πως έχει και «εξουσία». Το μόνο που του έμενε για
να γίνει κράτος είναι η αναγνώριση και δεν καταλαβαίνουμε πως οι μόνοι που το
αναγνωρίζουμε είναι η Τουρκία και ο ελληνοκυπριακός πληθυσμός που απολαμβάνει
την Κερύνεια και τις άλλες κατεχόμενές μας περιοχές, για να μην αναφερθούμε και
στους ξεπουλητάδες της γης των πατέρων μας, που προσφέρουν γην και ύδωρ, κάτι
ήξεραν οι Σπαρτιάτες που πετούσαν στα πηγάδια όσους τους ζητούσαν γην και ύδωρ,
εκεί να βρούν όσο ήθελαν!
Κάπου στο τέλος τώρα βρισκόμενες,
όπως λεν όσοι τους συμφέρει, οι συνομιλίες, και ακούμε τον κύριο Ακκιντζί να
μας επαναλαμβάνει πως το μόνο που έχουμε είναι να του αναγνωρίσουμε και την
κρατική ύπαρξη, να διαλύσουμε εμείς το κράτος μας, να εξισώσουμε τα παράνομα με
τα νόμιμα, και να λυθεί έτσι το κυπριακό, όπως το σχεδίασε η Τουρκία, όπως το
ονειρεύτηκε ο Νιχάτ Ερίμ και το έθεσε σε εφαρμογή πρώτος ο Ντεκτάς και ύστερα
όσοι τον ακολούθησαν. Εμείς το ξέραμε από παλιά πού οδηγούνται τα πράγματα. Το
ίδιο και πολλοί άλλοι συμπατριώτες μας. Υπάρχουν και οι άλλοι. Σ’ ένα
δημοψήφισμα θα φανούν όλοι.
