Ρήνας Κατσελλή, Στα βουνά της Τραμουντάνας
Το μυθιστόρημα της Ρήνας Κατσελλή Στα Βουνά της Τραμουντάνας
νομίζω πως είναι το καλύτερό της έργο, γιατί έχει φτάσει σε υψηλό βαθμό
συγγραφικής ικανότητας και το αποδεικνύει με την όλη υπόθεση του έργου, που
συνεχίζει το μυθιστόρημα Στην Εφτάλοφη, απέχει όμως πολύ από αυτό σε δράση, πλοκή,
συγκρούσεις, γλωσσική ομαλότητα και γενικότερη αντίληψη για την τέχνη, αφού
μέσω αυτού αφενός βρίσκει την ευκαιρία να εκφράσει προβληματισμούς, σκέψεις και
ιδέες της, αφετέρου να ενδοσκοπήσει τους ήρωές της και να αποδώσει τις εσωτερικές
τους συγκρούσεις που εν πολλοίς συνυπάρχουν με τα χρόνια στα οποία αναφέρεται,
χρόνια εικονομαχίας αλλά και συνύπαρξης στην Κύπρο της λατρείας της Αφροδίτης
και του Χριστιανισμού. Ταυτόχρονα διαβλέπει κανείς πως πίσω από κάθε έργο της η
συγγραφέας υποβάλλει έναν τρόπο ζωής μετά την τουρκική εισβολή και την
καταστροφή της ελληνικής και χριστιανικής Κερύνειας, κι αυτός δεν είναι
μόνο η πίστη στην επάνοδο αλλά η ανάγκη της
υπομονής για ειρηνική συμβίωση των δύο κοινοτήτων με αμοιβαίο σεβασμό στα
χαρακτηριστικά της καθεμιάς.
