Μακρυγιαννέικα και πάλιν
του Στέλιου Παπαντωνίου
«Κι' όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Να 'ρθη ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλη και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να 'χω, στραβός θα να είμαι. Ότι σ' αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού. -Μου λέγει, τον Βασιλέα δεν τον αγαπάς; -Όχι, του λέγω δεν ξέρω ψέματα. Όταν χαθή η πατρίδα μου, ούτε αυτός μ' έχει υπήκογόν του, ούτε εγώ βασιλέα.»
Έτσι και στο κυπριακό. Όλοι, μικροί μεγάλοι κομματάρχες το ξέρουν πως η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο, κι όμως, τουλάχιστον οι μικροί, δεν συνετίζονται, να συνενώσουν δυνάμεις τώρα, προεκλογικά, να κατέλθουν με κοινό ψηφοδέλτιο, ή να συνεννοούνται πριν ανοίξουν το στόμα, ή στη Βουλή ή στο εθνικό συμβούλιο, για να μη λέει άλλα ο ένας άλλα λέει ο άλλος, κατά δική τους ομολογία, αφού το ΔΗΣΑΚΕΛ συνεννοείται και πότε να μιλήσει και τι να πει. (Ούτε τον ίδιο επικοινωνιολόγο να 'χαν!)
Να είναι καλά τα παιδιά του Γαλατικού Χωριού, ώριμα, προβληματισμένα, νουνεχή, με καθαρό λόγο, κάλεσαν τον λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο, δεν είναι πια ενδιάμεσος αφού το άκρα ΔΗΣΑΚΕΛ έγιναν ένα (εκπρόσωπος του ΔΗΚΟ δεν ήταν εκεί, ανειλημμένες υποχρεώσεις, δεκτόν) όμως οι κύριοι Περδίκης, Λιλλήκας, Σιζόπουλος κατέθεσαν την κοινή τους εν πολλοίς γραμμή στο κυπριακό, τους κοινούς φόβους για το μέλλον του δύσμοιρου αυτού τόπου που με τους χειρισμούς των μεγαλοκομματαρχέων με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται στην καταστροφή - δεν μπορώ να γράψω τουρκοποίηση, -ας μη λέω μεγάλα λόγια, «είναι αδύνατες οι θέσες κι εμείς, μα είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει»- όταν λοιπόν ήρθε η ώρα κι ο κόσμος από κάτω φώναζε το πολυπόθητο: «ενωθείτε λοιπόν» φάνηκαν όχι οι δισταγμοί αλλά τα μεγάλα εμπόδια, γνωστά άγνωστα, δεν τα ομολόγησαν για να μη σπάσει και της τρίχας το γιοφύρι, που μπορεί να τους ενώσει. Κι εκεί θυμήθηκα τον Μακρυγιάννη. Ούτε τον Περδίκη ούτε τον Λιλλήκα ούτε τον Σιζόπουλο αγαπώ, αφού όταν χαθή η πατρίδα μου, ούτε αυτοί θα έχουν κόμμα, ούτε οι οπαδοί τους θα τους έχουν αρχηγούς σε μια Κύπρο σκλαβωμένη. Φωνή λαού φωνή Θεού. Κι αν ζητάτε ιδεολογίες, μια είναι αρκετή: Η σωτηρία της πατρίδας.
