Στέλιος Παπαντωνίου
Της παλιάς εικόνας
Ψηλαφώντας με τ’ ακροδάχτυλα
Το κλεμμένο βασίλειο των λέξεων
Στον αγέρα, στα βιβλία, στις εικόνες
Μοσχομυρίζει ξάφνου η παιδική
φωνή
Π΄ ανάλαφρη αντηχεί στο τείχος
Με τις τεράστιες πέτρες των
Κυκλώπων
Με τις φανταστικές αποχρώσεις
Τους ιριδισμούς, τις φευγαλέες
γεροντικές μορφές
Κάπου εκεί στον εσπερινό
Με τη μαύρη πελερίνα
Πάντα στην ίδια θέση
Το ίδιο σιωπηλές
Η Ιουλία, η Κατινού, η Καλλιόπη
Και στο ψαλτήρι ο γέρων Περδίος.
Στα κατοικούμενα ήταν μια παλιά
εικόνα Παναγίας
Δεν έμενε ποτέ σβηστό το καντήλι της
Από ψηλά παρακολουθούσε
Γνώριζε
Νιώθαμε την αγκαλιά και την
προστασία της.
Σαν έφευγαν όλοι
Ο μικρός ευλαβικά
Πριν κλείσει την πόρτα
Έκρυβε στον κόρφο κομμάτι μελιχρό
Από το φως της.
