Στέλιος Παπαντωνίου
Των αντιφάσεων
Τ’ αγύριστα νερά κρυστάλλινα λάμπουν στον ήλιο
Μια σταγόνα λαμπυρίζει όλως ιδιαιτέρως
Καθρεφτίζει τη νεράιδα των παραμυθιών
Παίρνει τη φαντασία σου σεριάνι
Στους κήπους με τα τρεχούμενα νερά
Στις οάσεις ανάμεσα στις ερήμους
Με τις χουρμαδιές και τις γκαμήλες.
Ο μουεζίνης και σήμερα
Με τα μεγάφωνα καταντά ενοχλητικός
Επιθετικός, καταλαμβάνει τον αγέρα
Μπαίνει στην εκκλησιά την ώρα του νυν απολύοις
Και νιώθεις τη μάστιγα.
Αν είναι ένας ο θεός,
Δεν είναι ίδιοι οι πιστοί του
Θα ήταν σχιζοφρενικό
Δεν μπορούμε ν’ ανατέλλουμε απ’ ανατολή και δύση ταυτόχρονα
Δεν μπορούμε να δύουμε σ’ ανατολή και δύση
Εκτός αν ανέβουμε τις σκάλες του Καντίου
Κι ανέλθουμε στις αντιφάσεις.
Εκεί μπορούμε να χαιρόμαστε
Τυλιγμένοι τις αντιφάσεις.
