Κώστα Βασιλείου, Το Νάμιν

του Κωνσταντή του Ποιητάρη του Βουνιώτη του Κώστα Μόντη

Εκδόσεις Αιγαίον, Λευκωσία 2014

Ο Στέλιος Παπαντωνίου έγραψε στον Κώστα Βασιλείου:

Αυτή δεν είναι ανθολόγηση από το έργο του Κώστα Μόντη

αλλά ο Κώστας Μόντης

βγαλμένος από την καρδιά και τον απαστράπτοντα νου

του Κώστα Βασιλείου.

Γιατί και νους χρειάζεται κριτικός,

για να μαζέψει με προσοχή

ένα ένα τα σμαράγδια και ρουμπίνια και χρυσαφικά

από το θησαυροφυλάκιο Μόντη,

και προπάντων καρδιά ποιητική,

αρσενική, στιβαρή,

που να περνά από μέσα της

- παρά τον ποιητικό ταραγμό-

τα Μόντεια  θησαυρίσματα

και να τα βάφει στο δικό της γαίμα.

Ο Κώστας Μόντης λοιπόν

μέσα από τον Κώστα Βασιλείου

λαμπυρίζει, αστράφτει, βγάζει φωτιές με τις λέξεις,

τους στίχους, την τέχνη του.

Κι ήταν απαραίτητο να γίνει αυτό,

η ροδοσταγμάτωση,

γιατί πάντα το πολυσέλιδο έργο των ποιητών

-όρα Παλαμά και Ρίτσο-

από μόνο του τρομάζει

τον οποιοδήποτε αναγνώστη,

που πολλές φορές αδικεί τον ποιητή,

γιατί ως πολυσέλιδο

δεν διαβάζεται,

παρά μόνο από τους ανθρώπους

που αγαπούν την ποίηση

ή όσους έχουν χρόνο να χαρίσουν

στο έργο του ποιητή

κι έτσι να είναι σε θέση να κρίνουν.

Κατά που έλεγε κι η αλεπού στον πρίγκιπα,

πρέπει να μου αφιερώσεις χρόνο,

για να καταλάβεις τη διαφορά.

Κι εσύ,

φίλτατε Κώστα Βασιλείου

- ή όπως αλλιώς θέλεις να ονομάζεσαι –

 διέθεσες χρόνο,

αγάπη είχες παλαιά,

και τώρα μεταδίνεις φως κι ευαισθησία,

 σαν να ξαναδιαβάζουμε

μέσα από τα δικά σου μάτια

και τη δική σου κριτική θέση

το έργο του Κώστα Μόντη,

ενώ εσύ σπαρταράς

κάτω από τους στίχους του.

Ἀξιον το προσκύνημά σου,

γιατί κάθε ένα τέτοιο προσκύνημα

εσένα σε βγάζει ποιητικότερο,

ακονισμένο σπαθί στον τροχό των άλλων,

κι εμάς πλουσιότερους σε γνώση

και ποιητική γεύση

διπλή των Κωνσταντίνων, Μόντη και Βασιλείου.

Αυτά τα λίγα

Σε ευχαριστώ