Από τον πλοίαρχο στο ναυτόπαιδα και τούμπαλιν

Του Στέλιου Παπαντωνίου

Ήταν ένα ωραίο αρχαίο μαυρόασπρο αμερικάνικο κινηματογραφικό έργο με τον Τζιέρυ Λιούις, το πλοίο κόντευε να βυθιστεί, ο πλοίαρχος παρέδωσε στον υποπλοίαρχο, αυτός στον πρώτο μηχανικό κι αυτός παρακάτω, ως το ναυτόπαιδα ή μούτσο ή το τζόβενο, τον ξακουστό κωμικό, που ανέλαβε τη διεύθυνση του πλοίου. Κάτι τέτοιο νιώθουμε να ζούμε στην Κύπρο. Η πολιτική ηγεσία ανύπαρκτη και μας καθοδηγούν κατά το δοκούν πολίτες, δήμαρχοι και κοινοτάρχες.

Δεδομένου ότι εμείς οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν ψηφίσαμε κανέναν άλλο εκτός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να διαχειρίζεται τις τύχες του ελληνικού κυπριακού λαού, δεν είμαστε και υπόχρεοι να παρακολουθούμε παθητικά ό, τι ο καθένας θεωρεί σωστό! Τι θα γίνει με την Κερύνεια δεν είναι θέμα μόνο του δημάρχου της, τι θα γίνει με την Αμμόχωστο δεν είναι μόνο του δημάρχου της και τι θα γίνει με το α ή β χωριό δεν είναι του κοινοτάρχη του.

Γιατί δεν είναι μόνο οι δικοί, είναι κι οι συντοπίτες. Η εκλελεγμένη πολιτική ηγεσία είναι ανύπαρκτη όταν αφήνει μια τους Τούρκους, μια τους τουρκοκύπριους, μια το μουφτή, μια τον Έρογλου, (μην ξεχάσουμε το Ναμί!) να δηλώνουν όσα δηλώνουν αναπάντητοι, ενώ έπρεπε να τους βουλώνεται το στόμα με τις δικές μας νόμιμες θέσεις, αφού εκείνοι είναι οι παράνομοι. Να ξέρουμε κι εμείς τι πιστεύουμε! Γιατί ξέρουμε τα σχέδια των Τούρκων απέξω κι ανακατωτά και δεν κατέχουμε καθόλου τα δικά μας. Από την επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους ξεκινήσαμε και φτάσαμε να μας αρκεί… μια λειτουργία το χρόνο στην εκκλησιά μας!

Βρεθήκαμε ανέτοιμοι –κακώς- και μας καπέλιασε ο Ντεκτάς με τον οδοφραγματικό ελιγμό του, αλλά το κακό που πάθαμε και παθαίνουμε δεν είναι λίγο: καζίνο, ταξίδια ελληνοκυπρίων στην Τουρκία, παράνομα νταραβέρια, ναρκωτικά, τσιγάρα, κροτίδες, τουρκοκυπριακά αυτοκίνητα αλωνίζουν χωρίς φόρο, χωρίς άδεια. Και το κάκιστο, δικαστήρια της κατοχικής δύναμης λειτουργούν στα Κατεχόμενα –άκουσε, πολιτισμένε κόσμε!- κι εμείς μπαινοβγαίνουμε ξεπουλώντας την πατρίδα μας στον κατακτητή, με δικαιολογίες αλλά χωρίς ντροπή, κι αύριο θ’ ανταλλάσουμε περιουσίες ελληνοκύπριοι- τουρκοκύπριοι, αφήνοντας  το σημαντικότερο της λύσης στα χέρια ή στην ασυνειδησία του καθενός. Τα αδέλφια μας στην Καρπασία θα είναι σε λίγο «αλλοδαποί», και οι Κύπριοι πολίτες πρέπει, αν θέλουν να ταξιδέψουν στην Τουρκία- γιατί να θέλουν;- να υποβαθμιστούν σε πολίτες της «ελληνοκυπριακής διοίκησης», λέει ο τουρκικός νόμος. Αλλά πού θα είναι η ηγεσία, όταν αύριο θα αρχίσουν να ταξιδεύουν «τα καλά παιδιά» στην Τουρκία, υπογράφοντας την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας; Δε φτάνει μόνο να λέει το Υπουργείο Εξωτερικών. Ο νόμος πρέπει να πέφτει πέλεκυς. Όποιος αυτοκαταργηθεί ως πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας παύει να είναι πολίτης της,  φυλακίζεται και η περιουσία του δημεύεται. Κράτος που δεν έχει δύναμη αυτοκαταργείται και ηγέτες που αφήνουν τον καθένα να εγκληματεί εναντίον της πατρίδας και να την οδηγεί με την αδηφαγία του στον γκρεμό δεν είναι καπετάνιοι. Αν ετάχθησαν να κατευθύνουν, ας υποδείξουν και την ευθεία οδό της σωτηρίας. Ειδέ καν ου, ας παραδώσουν επισήμως στον ναυτόπαιδα.

Η πολιτική ηγεσία πρέπει να αναλάβει τη σωτηρία του κράτους μας, για να τη σεβόμαστε, αποδεικνύοντας πρώτη εκείνη πως μας σέβεται, τους πολίτες της. Κακόν η πολυκοιρανίη, η πολυαρχία. Έχουμε Δημοκρατία, αλλά σ’ αυτήν απαιτείται ο καθένας να ασχολείται με τα δικά του. Την ηγεσία του λαού ας αναλάβει η εκλελεγμένη, άρα υπεύθυνη και υποκείμενη σε κρίση,  πολιτική ηγεσία, και όχι ο κάθε πολίτης ή η τοπική αυτοδιοίκηση.