ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΡΤΗ, ΠΡΟΣ ΑΠΟΜΑΚΡΟΥΣ
ΚΑΤΩ από τον Σταυρό απέμειναν μια Μάνα και ένας Μαθητής. Από όλο εκείνο το πλήθος των πανηγυριζόντων της υποδοχής:
— Ωσαννά! Ωσαννά!
που μετατράπηκε στον όχλο του:
— Σταύρωσον! Σταύρωσον!
η απουσία… εκπληκτική.
Ακόμη και ο ταπεινός ιματισμός αντικείμενο κερδοσκοπίας για τους πάνοπλους Ρωμαίους.
Όπως -ακριβώς- για τους -διαχρονικά- ανασυντασσόμενους και μεταλλαγμένους Νεορωμαίους:
— Αντίχριστοι που παίζουνε στα ζάρια τη μοίρα των σταυρωμένων.
Και…
Όσο και να θέλει η χρονογραφική γραφίδα να τηρήσει τη Μεγαλοβδομαδιάτική της παράδοση απόμακρα από την… τρέχουσα -και επώδυνη-επικαιρότητα, το κείμενο του Στέλιου Παπαντωνίου -ως να μην αρκούσε το «Αιωνία η λήθη»- σε… συνεφέρνει. Αντιγραφή ως αρμόζει σε καθημερινό γραφιά ν' αναγνωρίζει την άλλη -υψηλή- ποιότητα γραφής:
«Του Ξορινού Επιταφίου
Κι εσύ, χωμένος στα λουλούδια, μέσα σε μια γυμνή εκκλησιά, είναι δυνατό μια τέτοια μέρα να είσαι μέρος των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης; Με τον κύριο δήμαρχο της πόλης-φάντασμα, τον Τουρκοκύπριο "δήμαρχο" που λέει, ας φτιάξουμε τα σχέδια κι όταν λυθεί το Κυπριακό δίνουμε -αν είναι να δώσει η Τουρκία- την πόλη. Να παρακολουθούν την ταφή Σου, θέαμα, οι πρέσβεις κι οι τελώνες κι οι φαρισσαίοι του παγκοσμίου, δεν ξέρω αν θα 'ναι εκεί κι ο μουφτής!
Κι ύστερα; Δεν θα Σ' αναστήσουν; Δεν θα επιτρέψουν την ανάστασή Σου; Μέσα στα λουλούδια θαμμένο θα Σ' αφήσουν; Ξέρουμε βέβαια πως πάτησες τον θάνατο, πως δεν είσαι νεκρός. "Ανάστα ο Θεός" λέει το προκείμενο, μόλις Σε τοποθετήσουν στην Αγία Τράπεζα. Μέσα στις πασχαλιές μυρίζεις Ανάσταση, λέει ο Ελύτης. Γιατί όμως τόσο θέατρο και μάλιστα μαζί Σου; Η θρησκεία θεραπαινίδα της πολιτικής!
Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού».
(Μας γέρασαν προώρως, Στέλιο,
κατά το:
«Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο» του Μανόλη Αναγνωστάκη).
