Αιωνία η λήθη
του
Στέλιου Παπαντωνίου
Καλόν το αιωνία η μνήμη για τους αξιομακάριστους, θα πρέπει
όμως να σκεφτούμε αν είναι καλό και το αιωνία η λήθη για τους αξιοκατάκριτους,
όπως για παράδειγμα τον Ντενκτάς, που τον ξεχάσαμε και φορτώνουμε τα πάντα
στους Έλληνες της Κύπρου, από τη δεκαετία του 1950 και εξής. Ποιος ήταν ο Ραούφ
Ντεκτάς όλοι το θυμόμαστε και εν πολλοίς ξέρουμε τη δράση και την προσπάθειά
του να τουρκοποιήσει την Κύπρο, και όμως, εν ονόματι μιας αυτομεμψίας, για τα πάντα κατηγορούμε την πλευρά μας, «αφήσαμε
χωρίς νερό και ρεύμα τα τουρκικά χωριά στην Πάφο, αδικήσαμε κατάφωρα τους
τουρκοκύπριους στο τότε Κτήμα», και άλλα πολλά και διάφορα, που μας
παρουσιάζουν ως να ήμαστε και είμαστε τα κτήνη της Κύπρου που θέλαμε να
καθαρίσουμε τον τόπο από το σύνοικο στοιχείο, την τουρκοκυπριακή μειονότητα,
που κι αυτή ακόμα η αναφορά σε μειονότητα προκαλεί τα νεύρα των δήθεν
εκμοντερνισμένων και αντιρατσιστών, ωσάν να μην ήταν μειονότητα οι Τουρκοκύπριοι
και να μην οργανώθηκαν πολλοί στην ΤΜΤ για
να επιτύχουν όσα πέτυχαν εις βάρος της πλειονότητας των κατοίκων αυτού του
τόπου.
Tο κλωτσοσκούφι της Κύπρου, η «παλιοψάθα των εθνών» καταντήσαμε από τους
ίδιους τους ελληνοκύπριους, με τα μυαλά του μοντερνισμού και της αληθοφάνειας,
επιστημονικής ή ψευδο. Ωσάν να μην βλέπουμε πού έχουμε οδηγηθεί. Στο γκρεμό
βρισκόμαστε και δεν το συνειδητοποιούμε, ένας λάκκος να ανοίξει ακόμα να χωθούμε
μέσα και τέλος. Όλα τα βήματά μας στο βάραθρο οδηγούν, κι εμείς χαριεντιζόμαστε
αντιρατσιστικά και αντιεθνικά, εθνικιστές μας λέν, καταστροφείς του τόπου και
άλλα ων ουκ έστιν αριθμός, γιατί δε συμβιβαζόμαστε με τις εντολές των ξένων
δυνάμεων που δήθεν θέλουν τη σωτηρία μας, και μας το αποδεικνύουν με την…
οικονομική άνοδο που θα παρατηρηθεί σαν
θα λυθεί το πρόβλημα, που δεν το κάναμε εμείς πρόβλημα αλλά η Τουρκία κι η εξανδραποδιστική
της πολιτική.
Όσα
ονειρευόταν ο Ντεκτάς γίνονται πραγματικότητα κι εμείς εκεί, φταιν οι
ελληνοκύπριοι για όλα. Και για το ‘58
και για το ‘63και για το ‘74, «ε, τι να γίνει, κάναμε κι εμείς πολλά», και άλλα τέτοια ν’ ακούς από τους
λεγόμενους ηγέτες σου. Μας φόρτωσαν όλα τα εγκλήματα κι εκείνοι μου βγαίνουν «κούππες
άπαννες», γιατί βρήκαν εδώ τους καλύτερους συμμάχους, από όποια παράταξη κι αν
προέρχονται. Δικαιολογούμε το ξεπούλημα των ελληνικών περιουσιών προωθούμε τη
διζωνική, και ξεχνούμε πως κι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία καλουμένη δεν
ήταν παρά όνειρο του Ντενκτάς που το κάναμε παντιέρα. Είμαστε ή δεν είμαστε
υπέρμαχοι της πολιτικής του Ντενκτάς;
Άλλοι
αποφασίζουν κι άλλοι τραβούν τα πάνδεινα σ’ αυτό τον τόπο. Ό, τι ελληνικό
καταστρέφεται καθημερινά, ό, τι ορθόδοξο χριστιανικό το ίδιο. Αλλά και στην αντίπερα το ίδιο. Πού είναι οι
τουρκοκύπριοι; Χάθηκαν ανάμεσα στις χιλιάδες τους Τούρκους στρατιώτες και τους έποικους
βρακοφόρους και μαντηλοφορούσες της Ανατολίας, κι άλλοι φωτογραφίζονται
τσίτσιδοι στα «πολιτισμένα ανασκαμμένα νεκροταφεία μας». Πού είναι τα ψηφίσματα
του ΟΗΕ που καταδικάζουν την αποσκιρτήσασα τουρκοκυπριακή κοινότητα; Ως ταύροι
μαινόμενοι εισέρχονται εις τα υπουργεία της Αμερικής και των χωρών της Ευρώπης
ο τουρκοκύπριος συνομιλητής κι ο λεγόμενος γραφιάς των εξωτερικών.
Ας μη μας
διαφεύγουν λοιπόν οι πραγματικοί αίτιοι, και προπάντων ας θυμόμαστε τα σχέδια της
Τουρκίας και του Ντενκτάς για το νησί μας. Ας βάλουμε φρένο στην αυτοκατηγόρια,
κι ας σταματήσουμε να χύνουμε νερό στο μύλο του καταστροφέα μας.
