Τρεις
γυμνασιόπαιδες ήμαστε, στη Λήδρας γύρω στο 60, κόσμος πολύς, περπατητοί και
ποδηλάτες, οι περισσότεροι με πακέτα υπό μάλης, άλλοι τσάντες και τσαντάκια,
εμείς άνευ, εκεί σε μια πάροδο προς Ονασαγόρου πεταμένα κάμποσα κενά κουτιά, η
καλύτερη λύση, ούτε συνεννοημένοι να ήμαστε, παίρνουμε από δυο τρία ο καθένας,
και να ‘μαστε και μεις με τα δώρα μας, περνά με το ποδήλατο ο πατέρας, μας
βλέπει, δεν είπε τίποτε, πάει στο σπίτι στη μάνα μου, τι αγόρασε ο γιος σου,
πού να ξέρει η μάνα μου, επιστρέφοντας αργά στο σπίτι με περιμένει η ανάκριση,
πού ναι τα πακέτα...αλησμόνητο και το επαναλαμβάνω.
Όπως και το
άλλο, χριστουγεννιάτικη γιορτή στην αυλή του Παγκυπρίου, κλήρωση των δώρων,
ήταν μια καθηγήτρια, ανταν τζια ππέφτει της ξιουριστική μηχανή, εφακκούσαμεν
χαμέ..Κακίες
Στην αρχή
ήταν ο άη Βασίλης παράφωνος ή με κανένα αυλό, σπάνια με ακορντεόν, στο δρόμο,
ήρθαν όμως αργότερα τα μαγνητόφωνα, κι ο αηβασίλης έγινε μαγνητοφωνάρης.
Εκεί πάνω
από το δημόσιο κήπο, πλατεία Ελευθερίας του 1960, το δασονομείο πουλούσε δέντρα
χριστουγέννων, φόρτωνε ένα ο πατέρας στο ποδήλατο, είχαμε στο σπίτι μια λένη,
χάλκινη λεκάνη, το βάζαμε μέσα με κάμποσες πέτρες και τούβλα, και στολίδια ως
επί το πλείστον από την Ερμού, Κόκκινος και Πισσαρίδης, κάμποσα χάρτινα
αμπαζούρ, άνοιγαν σαν ακορντεόν, μπάλες και καμπάνες, και βαμβάκι, κάμποσο
βαμβάκι για χιόνι, δεν θέλαμε και πολλά... είχαμε και το μαγκάλι με τις ελιές
και την ελιά, άη Βασίλη βασιλιά δείξε και φανέρωσε, εδώ κοκκινίζαμε λίγο...
