Τελειώνοντας
το έτος...
Μάλλον σε
αμηχανία βρισκόμαστε οι γέροντες. Τελειώνει το έτος, συμβατικά πράγματα, το
ξέρουμε, με άλλο ημερολόγιο θα ήταν αλλιώς. Ας το δεχτούμε όμως, ο 2024 δεν
ήταν για μένα και ο καλύτερος, ήρθε με δυσκινησία λόγω σπονδύλου, το χειρότερο και
ανέλπιστο, με τον θάνατο του αδελφού μου και της γυναίκας του. Τα συμβάντα έρχονται,
τα δέχεσαι, δεν νιώθεις συνταρακτικές αλλαγές, η πορεία ανεκτή, τόσα σου
στέλλει όσα αντέχεις, έτσι λένε, ή. Καλύτερα το είπαν οι στωικοί: δεν είναι τα
πράγματα αλλά οι αντιλήψεις σου για τα πράγματα που προκαλούν φόβο. Είναι
βέβαιο όμως πως υπάρχουν και χειρότερα, μια και ζούμε στην Κύπρο, την άδικα
αιματοβαμμένη, τον πρώην παράδεισο και τώρα κατεχόμενο τουρκοπατημένο στάβλο
των ζώων, έτσι τον νιώθω χωρίς να έχω πάει, κι ούτε θα πάω εφόσον δεν είναι ελεύθερος
ο τόπος μου. Παρακολουθώ την Τουρκία να θεριεύει γιατί αυτή είναι η φιλοσοφία
τους, να κατατρων τους άλλους χωρίς οι ίδιοι να δημιουργούν, καταστροφείς
πολιτισμών και ανθρώπων, επέκταση και μεγαλεία, κι εμείς μικροί κι αδύναμοι. Τουλάχιστον
το συνειδητοποιήσαμε έστω και πολύ αργά, κάποτε νομίζαμε πως ήμαστε ο ομφαλός
της γης, σκέττοι ροκόλοι. Τα χειρότερα υποθέτουμε, τα σχέδια της Τουρκίας που
εφαρμόζει και δεν είναι για μάς ευλογία, ο Τατάρα φωνασκεί, ή με ξένον ποιεί
όσα ποιεί, λέει όσα λέει. Εδώ καγχάζουμε μεν, επανακάμπτουμε στις σκέψεις μας
όμως, τις πολλές αμφιβολίες μας. Πού οδηγήσαμε τον τόπο, πώς φτάσαμε εδώ, κι
όλα γύρω μας γκρεμισμένα, κι οι γειτονικές χώρες να βλέπουν καθημερινά το χάρο
να θερίζει, κι οι μακρινές το ίδιο. Κι εμείς να κρίνουμε ανάλογα με την
κομματική μας τοποθέτηση.
Τουλάχιστον
να απαλλαγούμε από τα παγιωμένα σχήματα σκέψης, από τις κομματικές παρωπίδες,
να ελευθερώσουμε τον νου, με ελεύθερο πνεύμα να σκεφτόμαστε τον επόμενο χρόνο. Μακάρι
αυτό να επιτύχουμε. Μακάρι.
