Στέλιος
Παπαντωνίου ΕΝΑ ΣΠΥΡΑΚΙ ΣΤΟ
ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
Ίσως όταν
περάσουν καμιά πενηνταριά χρόνια κι έχουν στο Διεθνές Νοσοκομείο κανένα
κομματιασμένο άνθρωπο, τον αφήνουν εκεί, τρέχουν εδώ τρέχουν εκεί, βρίσκουν ένα
μικρό σπυράκι με πύον ή χωρίς, το θεωρούν μέγιστο χρέος να το περιποιηθούν,
στέλνουν τον ένα, στέλνουν τον άλλο απεσταλμένο, βρες συγγενείς του θύματος,
συνομίλησε μαζί τους, βάλε τους να συνομιλήσουν, μεγάλο κακό το σπυράκι, να
δούμε πώς θα το περιποιηθούμε, ρώτα και για «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης»,
να είναι γερό το οικοδόμημα, μπετόν αρμέ, να κρατήσει χρόνια, και μας έμειναν
και τα στρατεύματα κι οι εισβολείς κι οι εκπρόσωποι και τα μέτρα οικοδόμησης.
Όλα αποβλέπουν
όχι στην αποκατάσταση της αδικίας, όχι στην επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια
τους, όχι στην αποχώρηση των στρατευμάτων εισβολής και κατοχής αλλά στη
διευκόλυνση των αγοραπωλησιών, των συναλλαγών, των συναντήσεων, των
εισοδο-εξόδων στην Κατεχόμενη Γη μας. Για λίγο καιρό σταμάτησαν τα μέτρα, ήταν
ο κορωνοϊός, επανάσταση ο λαός, επίθεση στα φαντάρια που ήταν εκεί, σκηνές
απείρου απερισκεψίας και φρενοβλάβειας. Κάμετε και «επιτροπές», πολλές επιτροπές,
είχαν καμιά τετρακοσαριά συναντήσεις, πολλά τα δεινά κουδέν επιτροπών
δεινότερον πέλει, όποιος δεν σκέπτεται συσκέπτεται.
Οι απεσταλμένοι
του ΟΗΕ άλλο ανέκδοτο. Μια γραμμή προσώπων ολίγον τι. Ο δε νέος απεσταλμένος,
νέος και άπειρος είναι στο κυπριακό, στη ράχη μας θα μάθει κι αυτός, κι αν ήταν
έμπειρος στο κυπριακό, πάλι κάπου θα τον εμπόδιζαν οι Τούρκοι να μάθει την
αλήθεια, έχουν λένε κι οι ίδιοι την δική τους αλήθεια και μάλιστα επιστημονικά
τεκμηριωμένη, έπρεπε οι Άγγλοι να τους επιστρέψουν το νησί, οι Έλληνες είναι
εισβολείς, αυτοί είναι ιδιοκτήτες, ρωτήστε το ΕΒΚΑΦ.
Είναι όμως κι η
Ευρωπαϊκή Ένωση. Νομίζαμε πως. Συσκέψεις επί συσκέψεων, για να αποδειχτεί και
πάλι πως η Τουρκία έχει δεμένους πολλούς, Γερμανία, Ιταλία, Σουηδία, Φιλανδία,
Ισπανία. Μα αυτοί δεν γειτονεύουν με την Τουρκία, δεν αμφισβητεί δικαιώματά
τους, δεν επιτίθεται στο βορρά ή στον νότο τους, στα νησιά και στην
υφαλοκρηπίδα τους. Αλλά μια ένωση χωρών όπως η Ευρωπαϊκή, που αποβλέπει στην αλληλεγγύη, δεν σκέπτεται
πρώτα τους έξω και ύστερα τους εντός. Η συμμαχία και η αλληλεγγύη αν δεν
υπάρχουν, δεν υπάρχει ούτε ένωση χωρών.
Να ληφθούν μέτρα
εναντίον της Τουρκίας περιμένουμε, επιβολή κυρώσεων, το Συμβούλιο των υπουργών
Εξωτερικών της ΕΕ συνέρχεται στις Βρυξέλλες και η προσπάθειά μας αντιμετωπίζει
τείχος συμφερόντων, και μάλιστα στο θέμα των παράνομων τουρκικών ενεργειών στην
περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου, μια πόλη που θεωρήθηκε η επιστροφή της
στους κατοίκους της ως το πρώτο μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Αλλά βέβαια η
Τουρκία άλλα σχεδιάζει και για την Αμμόχωστο και για την Κύπρο ολόκληρη. Από
τον καιρό που εφευρέθηκε η Κύπρος από την Τουρκία πάσχουμε δεινώς και θα
πάσχουμε. Γι’ αυτό όσες συνομιλίες, όσα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης κι αν
εφαρμοστούν, όσα σπυράκια κι αν θεραπεύουν οι οηέδες, αν απουσιάζει η
απελευθέρωση, η απομάκρυνση των τουρκικών στρατευμάτων, η τουρκική επιρροή στα
Κατεχόμενα εδάφη μας, άσπρη μέρα δεν βλέπουμε.
Να ρωτήσουμε τη Γερμανία, Ιταλία, Σουηδία, Φιλανδία, Ισπανία, πόσα
τουρκικά στρατεύματα δέχονται στα εδάφη τους.
Τι θα έλεγαν αν οι Τούρκοι κάτοικοι των χωρών τους επαναστατήσουν και ζητήσουν
ένα δικό τους κράτος μέσα στο κράτος τους;
